ผมเดินวนอยู่หน้าห้องฉุกเฉินด้วยอาการกระสับกระส่ายอยู่ไม่นิ่ง เสื้อผ้าผมยังมีคราบเลือดของสายฟ้าเเห้งกรัง ทั้งที่ไอ้โซลมันแนะนำให้ผมกลับไปจัดการตัวเองก่อน แต่ผมปฏิเสธที่จะทำ เพราะว่าอยากจะเห็นหน้าน้องก่อน
ขอแค่ได้ยินว่าสายฟ้าปลอดภัย ผมถึงจะปล่อยวางทุกอย่างได้
"ใจเย็นไอ้หมอก"
"กูก็พยายามเย็นอยู่"
ไอ้โซลยืนพิงกำแพงสีหน้าเต็มไปด้วยความวิตกกังวลไม่ต่างกับผมเลยสักนิด มันเองก็นั่งไม่ติดเหมือนกัน
ภาพเลือดสีแดงสดที่ไหลออกมาจากบาดแผลยังติดตาผมทุกครั้งที่หลับตาลง
"แม่ง.."
ผมยืนยกมือขึ้นกุมขมับเพื่อใช้ความคิดถึงที่มาที่ไปกับการลอบทำร้ายในครั้งนี้ มันอุกอาจเกินไป ภาพจากกล้องวงจรปิดของสาธารณะเบลอเกินกว่าที่จะมองออก และกล้องหน้าร้านผมก็ดันจับภาพมันไม่ได้อีก
โคตรเชี่ยเลย
ถ้าหากให้เดาคนเดียวที่จะทำแบบนี้กับผมได้ ก็ต้องมีภูมิหลังเป็นศัตรูกันมาก่อน และคนเดียวที่ผมนึกถึงก็คือไอ้เวรตะไลที่เอชคลับ
ไอ้เ
