เวลาเกือบสี่ทุ่มแต่ผมยังคงตามใจสายฟ้าที่บ่นอุบว่าอยากจะกินบะหมี่เกี๊ยวออกมานั่งกินกันสองคน บนโต๊ะอาหารตึงเครียดเล็กน้อย ผมเองก็ทำตัวไม่ถูกเหมือนกัน
หลังจากไปส่งเพื่อนผมที่คอนโด น้องก็นั่งเงียบมาตลอดทาง ผมก็ไม่กล้าพูดอะไรเพราะกลัวจะทำให้เขาเข้าใจผิดไปใหญ่
แต่ว่าผมแคร์เขามาก นี่คือสิ่งที่อยากให้สายฟ้ารู้เอาไว้
"พี่ทำอะไรผิดหรือเปล่า.."
"เปล่าครับ"
"แล้วทำไมต้องตึงใส่พี่ด้วยอะ"
"ผมตึงหรอ"
ผมพยักหน้ารับ ก่อนจะดึงมือเล็กมาแนบหน้าเอาไว้
"ผมอาจจะเหนื่อยล่ะมั้งครับ ไม่ต้องคิดมากหรอก" เสียงหวานตอบกลับ มือก็ลูบแก้มผมด้วยท่าทีหมันเขี้ยว
แต่สายตาเมื่อกี้นี้แอบร้ายไม่เบาเลย เพราะเหนื่อยของสายฟ้าคงไม่พ้นเรื่องบนเตียงเมื่อคืนแน่นอน
"พี่กับเเพรเป็นแค่เพื่อนกัน แล้วก็.. จะพยายามชัดเจนให้เรามากที่สุด"
"พี่หมอกชัดเจนอยู่แล้วผมรู้.. ส่วนเรื่องของเธอก็ให้เธอจัดการเถอะครับ ผมว่าแบบนั้นคงดีกว่า"
"งั้
