“รู้มานานแค่ไหนแล้ว”
“นานพอที่จะเห็นธาตุแท้ของใครบางคน..”
“ใครเป็นคนบอก”
“สำคัญด้วยหรอว่าใครบอก.. สำคัญแค่พุธเป็นคนทำไม่ดีกว่าหรอ”
สามชั่วโมงในห้องเรียนกับการทนความอึดอัดกับเรื่องที่เกิดขึ้น ผมก็ทนกับเรื่องนี้ไม่ไหวอีกต่อไป ขอให้เจตวางใจและให้ผมได้คุยกับเขาแบบเปิดอกเพียงสองคน
ความจริงที่ผ่านมาผมกับเขาก็ปรึกษากันทุกเรื่องมาโดยตลอด ไม่ว่าจะในฐานะรูมเมท เพื่อนร่วมคลาส หรือกระทั่งในฐานะที่ผมให้เขาคือเพื่อนสนิท
น่าเสียดายที่ความสัมพันธ์พวกนี้ผมคิดไปเองฝ่ายเดียว
เราไม่เคยเป็นเพื่อนสนิทกัน ไม่เคยเป็นแม้แต่เพื่อนด้วยซ้ำไป
เราสองคนมานั่งจับเข่าคุยกันที่ศาลาใกล้ท่าน้ำในรั้วของมหาวิทยาลัย ไม่รู้เหมือนกันว่าผมควรจะปั้นหน้ายังไง แต่ยิ้มไม่ออกกับสิ่งที่อีกฝ่ายทำเท่านั้นเอง
ไม่ใช่ว่าไม่อยากให้เรื่องมันจบแต่โดยดี แต่ผมอยากรู้จากปากคนกระทำว่าต้องการอะไร ก่อนที่จะเดินออกจากความสัมพันธ์ของเพื่อนที่ไ
