SAIFAH TALK
ผมนั่งรอพี่หมอกอยู่ในห้องรับแขก ไม่ได้พูดคุยกับใครแม้แต่การ์ดของเขาหน้าเพ้นท์เฮ้าท์ ผลอาจจะมาจากความเครียดที่ถูกสะสมอยู่ก็ได้
ผมเครียดปนความเสียใจ อยากจะโกรธแต่น้ำตามันก็ไหลออกมาซะอย่างงั้น
ตอนนี้ในหัวผมมีเรื่องให้คิดเยอะมาก เยอะจนรู้สึกเหมือนว่าในหัวมีระเบิดเวลาฝังอยู่
จะล้มตัวลงนอนโดยที่ไม่มีพี่หมอกก็คงไม่ได้แล้ว เขากลายเป็นความสบายใจแบบที่ไม่ต้องพูดอะไร แค่นอนกอดกันหรือมีเขาอยู่ในสายตาก็พอ
ผมแอบเม้มริมฝีปากแล้วชะเง้อมองหาเขาที่ประตูด้วยความนั่งก้นไม่ติดเก้าอี้ ก็เขาบอกเองว่าจะให้ผมกอดทุกคืนก่อนนอน ถ้าวันนี้ไม่ได้กอดผมจะนอนหลับลงได้ยังไง
ทว่าเหมือนคนที่ถูกผมนอยด์อยู่จะโผล่มาได้ทันเวลาพอดี เสียงประตูเปิดขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มหวานของพี่หมอกที่ปรากฏขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลา ทำให้ผมเด้งตัวอัตโนมัติ วิ่งเตาะแตะเข้าไปสวมกอดอีกฝ่ายอย่างออดอ้อน
“พี่หมอก..”
“หนูยังไม่นอนอีกหรอครับ”
ผ
