“น้องๆ ที่มาถึงแล้วนำกระเป๋าสัมภาระไปวางรวมไว้ที่ใต้อาคารก่อนน้า หลังจากนั้นไปเช็กชื่อให้เรียบร้อยนะคะ เดี๋ยวถึงเวลาขึ้นรถแล้วพี่จะเรียกอีกที”
เสียงประกาศผ่านโทรโข่งอันใหญ่ดังขึ้นทันทีที่ขนมผิงและกลุ่มเพื่อนเดินเข้ามายังคณะสัตวแพทย์ ทั้งสี่คนต่างใส่แมสปิดหน้าปิดตาจนเรียกสายตาให้คนที่เดินผ่านไปมาหันมอง
“แกแน่ใจเหรออังเปาว่าวิธีนี้คนจะจำเราไม่ได้” ลูกตาลเอ่ย
“จำไม่ได้แน่นอน”
“จำไม่ได้แต่เด่นเกินไปสิไม่ว่า ไม่ใส่แล้วอึดอัด” นะโมพูดจบก็ดึงแมสออกจากปากเผยโฉมหน้าของตัวเอง
“นะโม!”
“เฮ้อ แบบนี้ค่อยหายใจสะดวกหน่อย”
“ฉันเห็นด้วย อึดอัดชะมัด” ลูกตาลเปิดแมสอีกคน
“งั้นเราเดินเข้าไปแบบนี้แหละ ฉันรู้สึกว่ายิ่งใส่คนก็ยิ่งมอง” ขนมผิงที่ตอนแรกเห็นด้วยกับอังเปายอมใส่แมสก็นึกเปลี่ยนใจดึงแมสออก
“เออๆ งั้นเข้าไปสวยๆ เลยละกัน”
ตัดสินใจได้สี่สาวก็เดินฝ่าฝูงชนเข้าไปยังจุดลงทะเบียน ซึ่งตอนนี้สายตาหลา
