ใช้เวลาเดินทางหลายชั่วโมงในที่สุดก็มาถึงค่ายซึ่งจองสถานที่เป็นโรงเรียนแห่งหนึ่งในเมือง ทุกคนต่างลงจากรถหยิบข้าวของตัวเองไว้ในมือ ขนมผิงหลับยาวเพราะอาการเพลียด้วยฤทธิ์ยาที่เธอกินมาเมื่อเช้าก่อนออกเดินทาง
“ไหวไหมคะผิงทำไมสีหน้าดูไม่ค่อยดีเลย”
“เมื่อวานผิงเหมือนจะไม่สบายนิดหน่อย เมื่อเช้าก็เลยกินยาดักไว้ตอนนี้เลยง่วงๆ” เสียงหวานเอ่ยอย่างงัวเงีย
“งั้นถ้าหนูเป็นอะไรหรือไม่สบายตรงไหนต้องบอกพี่นะ ห้ามปิดบังเด็ดขาด”
“อื้ม!” ขนมผิงรีบพยักหน้ารู้ฟัง
หลังจากฝากฝังขนมผิงไว้กับโยธาและเขื่อนให้ดูแลแล้วเดย์ก็ไปทำหน้าที่เป็นพี่เลี้ยงค่ายช่วยเพื่อนๆ ดูแลเด็กค่ายคนอื่นๆ
“เอาล่ะค่ะค่ายครั้งนี้เราจะแบ่งออกเป็นสองกลุ่มนะ กลุ่มหนึ่งคือนักศึกษาสัตวแพทย์ที่ต้องลงพื้นที่รักษาสัตว์ที่ชาวบ้านนำมารักษา อีกกลุ่มนักศึกษาคณะอื่นที่คอยช่วยดูแลเรื่องอื่นๆ ในค่าย เดี๋ยวจะมีการจับกลุ่มแบ่งหน้าที่อีกที”
แจกแจงรายละ
