รูปคู่กับคู่ของคนอื่น...
1608 คำ
หลังจากมาส่งขนมผิงเสร็จเดย์ก็จากไปโดยไม่ลืมที่จะปฏิเสธเธอเรื่องไปงานปาร์ตี้ ร่างสูงขึ้นรถแท็กซี่มายังร้านเค้กแห่งหนึ่งใกล้บ้าน แม้จะต้องเสียเวลาวนรถอ้อมไปบ้างแต่ด้วยคุณภาพและความทรงจำของเค้กร้านนี้ทำให้เดย์ยอมที่จะเสียเวลา
กริ๊งงง
เสียงกระดิ่งประตูหน้าร้านดังขึ้นพร้อมกับใบหน้าของหนุ่มหล่อเจ้าของเรือนผมสีทองเดินเข้ามาในร้านพร้อมรอยยิ้ม กลิ่นเค้กหอมอบอวลไปทั่วร้าน บรรยากาศยังคงครึกครื้นเช่นเดิม
“อ้าวน้องเดย์ เป็นไงมาไงคะถึงได้แวะมาได้” เจ้าของร้านที่บังเอิญอยู่หน้าเคาท์เตอร์คิดเงินพอดีเอ่ยทักทายร่างสูงด้วยท่าทางสนิทสนม
“สวัสดีครับพี่เค้ก วันนี้ลูกค้าเยอะจังเลยนะครับ”
“วันนี้เป็นวันครบรอบแต่งงานของพี่ที่ร้านเลยจัดโปรโมชั่นซื้อหนึ่งแถมหนึ่งน้องเดย์สนใจเล่นกิจกรรมไหม” ใบหน้าหวานของหญิงสาวเจ้าของร้านมองหน้าเดย์พร้อมรอยยิ้ม
“ไม่ล่ะครับ เมื่อกี้ผมเห็นป้ายที่หน้าร้านแล้วว่ากิจกรรมแลกโปรโมชั่นต้องเล่นเป็นคู่ ผมไม่มีคู่สักหน่อย”
“คู่เพื่อน คู่พี่น้อง คู่ครอบครัวก็ได้ แค่มีรูปคู่พร้อมกับเค้กของที่ร้านก็สามารถนำมาเป็นหลักฐานร่วมกิจกรรมได้แล้ว บางคู่ที่มาด้วยกันก็ถ่ายในร้านเลยก็มี”
“ขอแค่เป็นรูปคู่เหรอครับ?”
“จ้ะ มีไหมล่ะ”
เดย์กระตุกยิ้มมุมปากด้วยรอยยิ้มมีเลศนัย
“งั้นผมขอสั่งเค้กก้อนนี้หนึ่งก้อนครับ” เดย์เอ่ยพร้อมกับชี้นิ้วจิ้มไปยังเค้กวานิลลาที่ท็อปปิ้งด้วยไวท์ช็อกโกแลตก้อนสุดท้ายของในร้าน
“นี่เดย์ชอบกินเหรอ”
“ผมไม่ชอบกินของหวานพี่ก็รู้ แค่เคยมีคนบอกว่าผมหน้าเหมือนเจ้าเค้กก้อนนี้” จบประโยคร่างสูงก็มองเค้กที่อยู่ตรงหน้าพร้อมกับผล็อยรอยยิ้มหวานออกมาเมื่อนึกถึงใบหน้าของคนที่เคยบอกเขา
“ดูทำหน้าทำตาเข้า มีความรักหรือไง”
“เรียกว่ามีความรักก็ไม่ผิดหรอกครับ แต่ถ้าจะให้ถูกต้องควรเรียกว่าแอบรักคนมีเจ้าของมากกว่า” แม้ใบหน้าจะเปื้อนรอยยิ้มแต่แววตากลับหม่นลงอย่างห้ามไม่อยู่
“โธ่น้องพี่ ไม่เศร้าสิพี่ไม่ชินเลยนะเวลาเห็นเดย์เศร้า”
“ไม่เศร้าหรอกครับ เพราะถ้าเจ้าของเขาเผลอใจร้ายเมื่อไหร่ ผมจะแย่งเด็กคนนี้มาทันที”
“รุ่นน้องเหรอ?”
เดย์พยักหน้าลงเป็นคำตอบก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรหาคนที่เพิ่งแยกกันได้ไม่นาน รอสายอยู่ครู่หนึ่งเสียงหวานปลายทางก็เอ่ยทักขึ้น
(ฮัลโหลค่ะพี่เดย์)
“ผิงว่างไหมคะ พี่ขอเวลาแป๊บหนึ่งได้ไหม”
(ได้ค่ะแต่ผิงขออนุญาตแต่งตัวแป๊บนะ ผิงเพิ่งอาบน้ำเสร็จ)
“แล้วทำไมไม่แต่งตัวให้เสร็จก่อนแล้วค่อยรับสายหื้ม”
(ก็พี่เดย์โทรมานี่คะ)
คำตอบตรงไปตรงมาของเธอทำให้เดย์เผลอยิ้มเอ็นดู คำว่าเสแสร้งห่างไกลจากเด็กที่ชื่อขนมผิงนักแต่บางครั้งการที่เธอใส่ใจเขาโดยไม่ได้ตั้งใจก็ทำให้เดย์อดเข้าข้างตัวเองไม่ได้เหมือนกัน
(เสร็จแล้วค่ะพี่เดย์)
“ผิงเปิดกล้องหน่อยได้ไหม”
(เปิดกล้อง) เธอทวนคำพูดเขาด้วยน้ำเสียงประหลาดใจ (ตอนนี้เหรอคะ?)
“ครับ เปิดกล้องแป๊บเดียว”
สิ้นเสียงของเดย์ปลายสายก็กดเปิดกล้องเปลี่ยนจากการคอลธรรมดาเป็นการวิดีโอคอลแทน ซึ่งทันทีที่เห็นหน้าอีกฝ่ายพวงแก้มทั้งสองข้างของเดย์ก็แดงขึ้นทันตาเห็น ร่างสูงประหม่าเล็กน้อยที่จู่ๆ ก็เห็นขนมผิงในสภาพนี้
ใบหน้าสดที่ไร้เครื่องสำอางแต่กลับดูอิ่มนุ่มฟูราวกับผิวเด็ก พวงแก้มแดงระเรื่อเป็นธรรมชาติสีเดียวกับริมฝีปากของเธอ ผมสีดำสลวยเปียกน้ำชุ่มกระเซิงเล็กน้อยแต่มันกลับทรงเสน่ห์เสียเหลือเกิน
(พี่เดย์!)
“คะ?”
(พี่เดย์เหม่ออะไรคะ หรือหน้าสดของผิง...) เธอรีบคว่ำหน้าจอโทรศัพท์ลงจนเดย์ต้องรีบเอ่ยแก้ตัวก่อนคนน้องจะเข้าใจผิด
“ไม่ใช่นะ พี่แค่รู้สึกว่าเวลาน้องผิงไม่แต่งหน้าก็ดูน่ารักดีนะคะ”
(ไม่เหมือนซอมบี้เดินได้ใช่ไหมคะ ช่วงนี้ผิงอ่านหนังสือดึกใต้ตาเลยคล้ำไปหน่อย)
น้ำเสียงฟังดูไม่ค่อยมั่นใจนักแต่พอเห็นเดย์ยิ้มเธอก็แอบรู้สึกใจชื้นขึ้นมาเล็กน้อย
“น้องผิงน่ารักมากค่ะ งั้นมาเข้าเรื่องกันดีกว่าเนอะ” ขนมผิงพยักหน้าลงรอฟังเดย์พูด
“น้องผิงช่วยพี่เล่นกิจกรรมหน่อยได้ไหม พอดีตอนนี้พี่อยู่ร้านเค้กแล้วเขามีกิจกรรมซื้อหนึ่งแถมหนึ่ง แต่ต้องถ่ายรูปคู่กับใครสักคนพร้อมเค้กไปยืนยันรับสิทธิ์”
“อ้าว แล้วผิงไม่ได้อยู่กับพี่จะถ่ายรูปคู่ยังไงล่ะคะ”
“แค่ผิงถือกล้องแล้วยิ้มก็พอครับ”
จบประโยคเดย์ก็ยกเค้กก้อนเล็กที่เพิ่งซื้อขึ้นมาถ่ายคู่กับตัวเองพร้อมกับฉีกยิ้มกว้างโดยมีอีกคนยกยิ้มหวานอยู่เช่นเดียวกัน จากนั้นร่างสูงก็แคปรูปภาพหน้าจอสองสามรูป
“เรียบร้อย ขอบคุณนะคะน้องผิง”
(ไม่เป็นไรค่ะ เค้กที่พี่เดย์ถือใช่วานิลลาไวท์ช็อกโกแลตไหมคะ)
“ค่ะ ดูออกด้วยเหรอ”
(แว๊บเดียวก็มองออกแล้ว ว่าแต่ตอนนี้พี่เดย์อยู่ที่ร้านไหนเหรอบรรยากาศในร้านน่ารักจัง)
“แถวๆ บ้านพี่ ไว้ผิงมาเที่ยวแถวนี้แล้วพี่จะพามากินเอาไหม”
(ได้สิคะ แต่ผิงขอชวนพี่อาทิตย์ไปด้วยนะ ผิงอยากรู้ว่าพี่อาทิตย์ชอบกินเค้กอะไร)
“อื้มได้สิ...”
(งั้นผิงไปแต่งตัวก่อนนะคะ อังเปาทักมาตามแล้ว)
“บายครับ” เดย์เอ่ยจบขนมผิงก็ยกมือขึ้นมาโบกลาก่อนจะกดตัดสายไป
“หง็อยเลยไอ้ลูกหมาของพี่ แต่พี่เข้าใจละว่าทำไมถึงแอบชอบคนมีเจ้าของ ดูสิน่ารักขนาดนั้นใครจะอดใจไหวเนอะ”
พี่เค้กเจ้าของร้านเอ่ยพร้อมเอื้อมมือมาตบไหล่น้องชายที่อยู่หน้าเคาท์เตอร์เบาๆ เป็นการปลอบใจ
“ปลอบใจผมทั้งทีแถมเค้กเพิ่มไม่ได้เหรอ”
“เดย์ไม่ได้ชอบกินสักหน่อยจะเอาไปทำอะไรนักหนาหื้ม”
“แต่ปลายสายคนเมื่อกี้ชอบมากไงครับ”
“เฮ้อเอ็นดูจริงๆ อ่ะเลือกเลยอยากได้เค้กรสอะไรเดี๋ยวพี่แถมให้อีกหนึ่งชิ้น”
“งั้นผมไม่เกรงใจแล้วนะ”
“เอาเลย แล้วก็ชิ้นนี้พิเศษสำหรับวันนี้” เจ้าของร้านหยิบเค้กชิ้นหนึ่งขนาดหนึ่งปอนด์ที่ถูกบรรจุไว้ในกล่องอย่างสวยงามพร้อมผูกโบว์มอบให้เดย์
“จำได้ด้วยเหรอครับ”
“จำได้สิ ก็เดย์มาทุกปีนี่แล้วก็สั่งเหมือนเดิมทุกปีด้วย”
“ขอบคุณนะพี่เค้ก”
“รู้จักกันมาเกือบจะยี่สิบปีแล้วยังจะเกรงใจอะไรอีกล่ะ ฝากความคิดถึงไปให้คุณลุงด้วยนะ”
“ค้าบ งั้นอีกสองชิ้นผมเอาเป็นเค้กสตรอว์เบอร์รีกับนมสดละกัน ส่วนวานิลลาชิ้นนี้ฝากห่อกลับบ้านด้วยนะครับ”
“ได้จ้ะ เดย์ก็ลองกินดูสิรับรองติดใจแน่นอน”
เดย์มองขนมเค้กที่อยู่ตรงหน้าก่อนจะอมยิ้มตลกตัวเอง คนที่ไม่ชอบขนมหวานอย่างเขาตอนนี้กลับติดใจสาวน้อยนักล่าขนมหวานอย่างขนมผิงเสียได้
สองทุ่ม... ณ บีทูคลับ
ขนมผิงก้มมองโทรศัพท์มือถือในมือหลังจากมาถึงร้านที่นัดกับกลุ่มเพื่อนไว้ วันนี้เธอเลือกโทรเรียกรถให้มาส่งแทนที่จะขับรถมาเอง
ระหว่างทางอังเปาก็โทรกำชับเส้นทางตลอดเวลากลัวเธอหลง แต่จะหลงได้อย่างไรกันในเมื่อเธอไม่ได้ขับรถมาเองเสียหน่อย
ขนมผิงก้าวเข้ามาในร้านเหล้าร้านประจำที่มาทุกครั้งเมื่อมีงานเฉลิมฉลอง แต่ก็ไม่บ่อยนักเพราะครั้งล่าสุดที่มาก็ตอนงานวันเกิดอังเปา เอาเข้าจริงเธอก็ไม่ชอบมาสถานที่แบบนี้นักแต่ด้วยเห็นว่ามาเที่ยวกับเพื่อนสนิทและไม่ได้มาบ่อยเธอจังตัดสินใจมา
ร่างบางเดินก้าวฉับๆ ไปยังโต๊ะของตัวเองที่อังเปาจองไว้ บรรยากาศภายในครึกครื้นไปด้วยเสียงเพลงดังกระหึ่มจนหลายคนอดใจไม่ไหวต้องลุกขึ้นมาโยกย้ายส่ายสะโพก
คนตัวเล็กแทรกตัวผ่านกลุ่มคนจนหลุดฝูงชนออกมาได้ เธอกวาดสายตามองหาเพื่อนสนิททั้งสามคนแต่ด้วยจำนวนนักท่องราตรีจำนวนมากที่เกือบเรียกได้ว่ารวมกลุ่มกันอย่างแออัด ทำให้ขนมผิงหาเพื่อนของเธอไม่เจอ
โต๊ะเต็มทุกโต๊ะทั้งภายในร้านยังมีเพียงไฟสลัว
“ผิง!”
เจ้าของชื่อสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อมีเสียงเรียกชื่อเธอดังขึ้นข้างหู พอหันไปมองก็เห็นลูกตาลยืนอยู่ใกล้ๆ เธอพอดี
ขนมผิงฉีกยิ้มดีใจรีบเดินเข้าไปหาลูกตาลพลันกอดแขนออดอ้อนเป็นลูกแมว
“เมื่อกี้กลัวหาไม่เจอแทบแย่”
“แล้วไม่โทรมาล่ะฉันจะได้ไปรับหน้าร้าน”
“คิดไม่ทัน รู้ตัวอีกทีก็เข้ามาในร้านแล้วอ่า”
“หึ ยัยหนู้เอ้ยไปกันเถอะพวกนี้มากันครบละ”
“อื้ม”
ติ้ง!
[เดย์ : ถึงร้านแล้วทักบอกพี่ด้วยนะ พี่เป็นห่วง]
- ผู้เขียน
