“ไปจากฉันได้นะ แต่เธอคงต้องคลานไป”
อึก
”คาเรน“ พริกจินดาเรียกชื่อชายหนุ่มเสียงสั่นพยายามแกะมือเขาออกจากปลายคาง แรงบีบที่เพิ่มพูนทำพริกจินดาปวดร้าวจนหยาดน้ำใสนองหน้ามองคาเรนทั้งหยาดน้ำตา
คำขู่ของเขายังดังก้องอยู่ในโสตประสาท ไม่มีคำว่าเล่นอยู่ในน้ำเสียงหรือแววตาของเขาสักนิด
“นายเป็นคนบอกเองนี่ใครจะจบความสัมพันธ์ก็ได้ และวันนี้ฉันต้องการจะจบความสัมพันธ์กับนายตอนนี้และเดี๋ยวนี้” แม้จะรู้สึกหวาดหวั่นกับท่าทางของเขาในตอนนี้แต่พริกจินดายังทำใจดีสู้เสือตะคอกใส่หน้าคาเรนอย่างเหลืออดและทุกประโยคที่พูดออกไปเธอพูดเพราะความโกรธทั้งนั้น
ไม่ได้อยากจบความสัมพันธ์กับเขาอย่างที่ปากว่าเลยสักนิด
เป็นคนตั้งกฎขึ้นมาเองแท้ ๆ แต่มาฟาดงวงฟาดงาใส่เธอราวกับหมาบ้า เธอไม่เข้าใจเข้าจริง ๆ เลยว่าแท้จริงแล้วเขาต้องการอะไร
”หึ“ เขาเค้นหัวเราะหยามหยันออกมา ”ไม่มีสัจจะในหมู่โจรว่ะ“
”ไอ้….“ พริกจินดาโกรธจนเลือดข
