แค้นรักพันธนาการร้าย

ตอนที่2 ความเลวที่เลือกทำมาตลอด

บริษัทเจพี

คณาภัทรกำลังนั่งทำหน้าตาไม่สบอารมณ์อยู่บนเก้าอี้ทำงานประจำตำแหน่ง 'ญาดา' เลขาสาวแสนสวย หุ่นเซ็กซี่ขยี้ใจก็รีบเดินเข้าไปใกล้ ๆ พร้อมกับนั่งลงบนตักของซีอีโอหนุ่ม สองแขนโอบรอบต้นคอเขาไว้หลวม ๆ ก้มลงหอมแก้มอีกฝ่ายอย่างเอาอกเอาใจ ก่อนจะซบใบหน้าลงบนอกแกร่งออดอ้อนด้วยความคุ้นเคยกัน

"ทำหน้าตาแบบนี้มาทำงานอีกแล้ว ทะเลาะกับภรรยาที่บ้านมาเหรอคะ?"

"อย่าพูดถึงเขาได้ไหม ผมรำคาญ"

"ดาต้องช่วยภัทรยังไงดีนะ ถึงจะหายหงุดหงิดอารมณ์ดีขึ้นมาได้" ฝ่ามือเรียวยกขึ้นลูบไล้แผงอกของเขาไปมาเบา ๆ

"เมื่อคืนไม่น่ากลับบ้านเลยนะคะ น่าจะค้างกับดาที่คอนโดมากกว่า กลับไปบ้านทีไรคุณก็เป็นแบบนี้ทุกทีเลย ทำไมไม่หย่าจากเขาสักทีคะภัทร ดาปล่อยให้คุณไปอยู่กับแม่นั่นจะสองปีแล้วนะ"

"ผมไม่อยากพูดเรื่องนี้เลยดา คุณก็รู้ว่าปัญหามันอยู่ที่ครอบครัวผมกับครอบครัวเขา ลำพังผมกับเขานะ หย่ากันวันนี้พรุ่งนี้ก็ได้"

ฝ่ามือหนายกขึ้นลูบสัมผัสแก้มเนียนนุ่มเบา ๆ ญาดาเป็นคนที่เขารักและเลี้ยงดูปูเสื่อมานานหลายปีแล้ว แต่เพราะครอบครัวไม่ได้เห็นดีเห็นชอบ เขาและเธอจึงไม่ได้ลงเอยกันถึงขั้นแต่งงาน ก่อนที่เขาจะรับเธอเข้ามาทำงานในหน้าที่เลขาเมื่อไม่นานมานี้ เพราะอยากสร้างความเชื่อมั่นและให้ญาดามั่นใจในตัวเขามากกว่าที่เป็นอยู่

"ดาไม่ชอบให้คุณต้องไปอยู่บ้านเดียวกับเมียแต่งนั่นเลยค่ะ บางทีดาก็รู้สึกว่าคุณไม่ค่อยเหมือนเดิมเลย ดากลัวนะคะภัทร กลัวว่าคุณจะทิ้งดาสักวัน ดาไม่มีอะไรเทียบเขาได้เลยสักอย่าง ดามีแค่ความรักและความจงรักภักดีให้กับคุณ" ญาดาถึงกับแสร้งบีบน้ำตาออกมาให้คนตรงหน้าได้เห็น เพราะรู้ดีว่าควรออดอ้อนแบบไหนเขาถึงจะเห็นใจเธอมากที่สุด คุ้นเคยกันมานานเกือบห้าปีทุกอย่างที่เป็นคณาภัทรทำไมเธอจะไม่รู้ใจเขา

"เอาอะไรมาพูด ดาก็เห็นผมยอมดาทุกอย่างแบบนี้ ขนาดขอมาทำงานที่นี่ด้วย ผมยังลงทุนไล่เลขาคนเก่าออกให้มีที่ว่างสำหรับดาเลยนะ ไม่เอาสิอย่างอนแบบนี้ได้ไหม"

"เพราะดารักคุณมากไงคะ ไม่อยากให้คุณไปเป็นของคนอื่นแบบนี้เลย"

"ผมไม่ได้เป็นของใครนะดา ผมก็ยังเป็นของดาคนเดียวนั่นแหละ ผมต้องทำแบบไหนนะดาถึงจะหายโกรธและเชื่อใจกัน ว่าแต่วันนี้ผมมีประชุมกี่โมง?" ฝ่ามือหนาลูบไล้ไปตามเรียวขาที่ขาวเนียน สัมผัสหยอกเย้าด้วยสายตาที่แลดูหื่นกาม

"9 โมงครึ่งค่ะ"

"ยังพอมีเวลาให้ผมพิสูจน์ความรักที่มีให้ดาเห็นอยู่นะ จริงไหมครับ?"

"บ้า จะดีเหรอคะ?"

ใบหน้าหล่อยื่นเข้าไปใกล้ จ้องมองสบตาอย่างสื่อความหมาย ไม่ต้องมีคำพูดอะไรไปมากกว่านั้น แค่มองตากันคนทั้งคู่ก็รู้อกรู้ใจกันไปถึงไหนต่อไหนแล้ว ญาดาที่รู้หน้าที่เธอก็รีบเดินตรงไปล็อกประตูห้องทำงานเอาไว้ เพื่อไม่ให้ใครต้องเข้ามารบกวนเวลาของเธอและเขา

ร่างสูงของคณาภัทรลุกยืนขึ้นจากเก้าอี้ที่นั่งอยู่ เดินออกไปหยุดยืนที่หน้าโต๊ะทำงานแทน ญาดาที่แสนรู้ใจเขามากก็รีบนั่งลงคุกเข่าต่อหน้าเขาทันที ฝ่ามือเรียวรีบยกขึ้นไปช่วยปลดเข็มขัดหนังและรูดซิบกางเกงทำงานของเขาออก จนตอนนี้ร่วงหล่นลงไปกองอยู่ที่เท้าแทน

เพียงฝ่ามือที่แสนนุ่มสัมผัสลูบคลำจุดกลางกายที่กำลังตื่นตัว ก่อนจะถูกดึงรั้งให้กางเกงในสีขาวที่สวมใส่ได้ปลดปล่อยให้ภมรตัวผู้ได้ออกมาหายใจรับสัมผัสกับลมเย็นจากภายนอกแทน

ฝ่ามือหนาลูบไล้ไปตามแก้มนวลผ่านเรียวปากอวบอิ่มที่แสนเย้ายวนใจเหมือนทุกครั้ง สีหน้าและแววตาสุดเซ็กซี่ทำให้ลืมความเครียดที่มีมาจากบ้านได้ในทันที

เรียวปากอวบอิ่มที่แสนรู้งาน ค่อย ๆ จูบสัมผัสท่อนลำกลางกายที่กำลังแข็งขืน ชวนให้รู้สึกวาบหวาม ก่อนจะอ้าอมดูดกลืนมอบความสุขให้เขาอย่างรู้งาน

"อย่างนั้นล่ะดา ซี๊ดส์"

ฝ่ามือหนาทั้งสองข้างจับศีรษะของหญิงสาวเอาไว้พร้อมกับโยกกายไปตามจังหวะที่กำลังเสียวซ่านเหนือกว่าการควบคุมและไม่นานนักหลังจากนั้น ห้องทำงานก็เปลี่ยนเป็นสนามรบของคนทั้งคู่ เสียงเนื้อที่ตกกระทบ เสียงครวญครางอย่างสุขสมก็ดังขึ้นประสานกันครั้งแล้วครั้งเล่า ถ้าหากห้องทำงานไม่ได้สั่งทำแบบเก็บเสียงมาเป็นพิเศษ เรื่องที่เกิดขึ้นในตอนนี้พนักงานทั้งชั้นก็คงจะได้ยินจนนับครั้งไม่ถ้วนแล้ว

ญาดารู้ดีว่าเขาแต่งงานแล้วแต่เธอหาจะแคร์เรื่องนี้ไม่ เพราะเธอที่มาก่อนผู้หญิงคนนั้น ตราบใดที่คณาภัทรยังต้องการในตัวเธออยู่ แล้วทำไมเธอต้องให้ความสนใจกับเรื่องอื่น สู้มอบตัวถวายความสุขและสร้างความประทับใจให้เขาติดอกติดใจยิ่งขึ้นเรื่อย ๆ คงเป็นเรื่องที่ควรทำมากที่สุดในเวลานี้ ให้มันรู้กันไปเลยว่าระหว่างเมียแต่งคนนั้นที่มีเพียงเพราะหน้าตาทางสังคมกับเธอที่เอาใจเก่งเรื่องแบบนี้ เขาจะติดอกติดใจใครมากกว่ากัน..

ลันล์ลลิตนั่งรอสามีจนดึกดื่นถึงเที่ยงคืน กว่าที่เขาจะกลับมาบ้านได้แต่ละวันไม่ใช่เรื่องที่ง่ายเลยสักนิด ตั้งแต่แต่งงานกันมาชีวิตก็เป็นแบบนี้มาตลอด เธอไม่เคยถามไถ่ไม่เคยถามจู้จี้จุกจิกให้เขาต้องรู้สึกรำคาญใจ

เพราะการแต่งงานระหว่างเธอกับเขามันอยู่ภายใต้ข้อบังคับที่ทำร่วมกันมา เธอห้ามยุ่งเรื่องส่วนตัวของเขาและเขาเองก็ห้ามยุ่งเรื่องส่วนตัวของเธอ ซึ่งเธอก็เคารพการตัดสินใจนี้ของเขามาตลอด แต่ถึงเขาอยากจะยุ่งวุ่นวายกับเรื่องส่วนตัวของเธอเธอก็ไม่มีปัญหา แต่ปัญหามันอยู่ที่ว่าเขาไม่เคยคิดจะยุ่งเลยสักครั้ง ไม่สนใจ ไม่ใส่ใจ ไม่ว่าเธอจะทำอะไรก็ตามแต่ บางทีหญิงสาวก็อยากให้สามีใส่ใจในตัวของเธอบ้างสุดท้ายมันก็คงเป็นได้เพียงแค่ความฝันอยู่ดี

เวลา 00:10 น. แทบจะเรียกว่าเป็นเวลาปกติที่เขาจะเดินเข้ามาภายในห้อง ถึงแม้ไม่ได้เมามายกลับมา แต่ก็ไม่เคยเข้าบ้านเร็วเลยสักครั้งเดียว มีแค่กลับดึกและก็อาจจะไม่กลับเลย

"ยังไม่นอนอีกงั้นเหรอ?"

ลันล์ลลิตละสายตาออกจากหนังสือที่กำลังอ่าน มองจ้องหน้าสามีส่งยิ้มทักทายเขาเพียงเล็กน้อย แต่ใบหน้าที่มองกลับมามีแต่สีหน้าที่บึ้งตึงดูไม่พอใจเช่นเคย

"รอพี่ภัทรกลับบ้านค่ะ ก็รอแบบนี้ทุกคืน พี่ภัทรกลับมาแล้วแบบนี้ลันล์ก็สบายใจ"

"ทำไมต้องรอ บอกกี่ครั้งแล้วว่าง่วงก็ให้นอนไปก่อน ฉันโตแล้วนะ ไม่ใช่เด็กที่จะมีแม่มานั่งรอคอยให้กลับบ้าน"

พูดจบเพียงเท่านั้น คณาภัทรก็เดินหายเข้าไปภายในห้องน้ำ ลันล์ลลิตมองตามแผ่นหลังกว้างที่หายลับสายตาไปด้วยความรู้สึกเศร้าใจ จะมีสักกี่วันไหมที่เขาจะพูดจาดีกับเธอบ้างหรือจะมีแค่ตอนที่ต้องแสดงละครต่อหน้าผู้คนกันเท่านั้น

ชีวิตของเธอตั้งแต่แต่งงานกับคณาภัทรมาตัวเองก็เหมือนนักแสดงหลักที่ต้องมีบทบาทหน้าที่เวลาอยู่ต่อหน้ากล้อง แต่พอลับหลังชีวิตของเธอกลับไม่เหมือนแบบที่แสดงให้ทุกคนเห็นเลยสักนิด ต่อหน้ากล้องปั้นหน้าฝืนยิ้มเหมือนชีวิตแต่งงานมีความสุขมากเหมือนกับชีวิตไม่เคยมีปัญหาอะไรกันเลย แต่หลังฉากใครจะรับรู้ว่าชีวิตของเธอช่างขมขื่นและฝืนทนมากเหลือเกิน