เกือบสิบโมงของเช้าวันใหม่
ลันล์ลลิตแทบจะข่มตาให้นอนหลับลงไม่ได้เลยเมื่อคืนนี้ เธอนอนร้องไห้จนครึ่งค่อนคืน พยายามจะไม่คิด พยายามจะไม่เก็บมาใส่ใจแล้ว แต่สุดท้ายมันก็อดไม่ได้อยู่ดี เธอควรจะไปต่อกับเขาหรือเดินออกมาพร้อมกับลูกน้อยตามลำพังและกลับไปมีความสุขกับครอบครัวที่รักเธอดีกว่า
ประตูห้องนอนถูกเปิดเข้ามาช้า ๆ พร้อมกับร่างสูงที่เดินเข้ามาปรากฏตัวอยู่ข้างเตียงนอน ใบหน้าหล่อจ้องมองคนที่กำลังหลับไหล คราบหยาดน้ำตายังคงหลงเหลือไว้ให้เห็นเป็นหลักฐาน คณาภัทรรู้สึกผิดในใจ กี่ครั้งแล้วนะที่เขาต้องทำให้เธอเสียใจและร้องไห้แบบนี้ เพราะเมื่อก่อนไม่เคยสนใจว่าหญิงสาวจะรู้สึกแบบไหนบ้าง แต่พอวันนี้ที่ได้เห็นเขาก็คงมีเพียงแค่คำว่าขอโทษด้วยความรู้สึกผิด
คนที่นอนอยู่บนเตียงค่อย ๆ ลืมตาตื่นขึ้นช้า ๆ สีหน้ายังคงดูเรียบนิ่งมองจ้องหน้าเขาตาไม่กระพริบ
"กลับมานานแล้วเหรอคะ?"
"เพิ่งมาถึง เห็นป้าเอื้องบอกว่ายังไม่ล
