ตอนที่11 ผิดสัญญา
1680 คำ
ลันล์ลลิตขับรถกลับบ้านทั้งหัวใจที่สั่นไหว ใบหน้ามีเพียงหยาดน้ำตาที่กำลังไหลอาบแก้มเป็นทางยาว เธอกำลังหวังอะไรจากเขาอยู่กันแน่นะ ชีวิตเธอและเขามันก็เป็นแบบนี้มาตลอดสองปีแล้ว แต่ทำไมยังไม่ชิน เป็นตัวเองไม่ใช่หรือไงที่ยอมให้เขาทุกอย่าง แล้วทำไมตอนนี้เธอถึงต้องมาร้องไห้เพียงเพราะเขามากับผู้หญิงคนนั้น คนอื่นอาจมองเพียงว่าทั้งสองคนคือเลขากับลูกน้อง แต่เธอรู้ดีว่าญาดาเป็นมากกว่านั้น เป็นทั้งคนที่เขารักและเป็นคนที่เขาอยากอยู่ด้วยตลอดเวลา แม้จะยังแสดงออกเหินห่างในที่สาธารณะ แต่พอลับตาผู้คนเขาและเธอคนนั้นก็คงรวมร่างแนบชิดสนิทกันเป็นเรื่องปกติ เธอต่างหากที่เป็นส่วนเกินในชีวิตเขา เป็นคนที่เข้ามาแทรกกลางระหว่างความสัมพันธ์รักที่เคยหวานชื่น
คอนโดเจที
สองหนุ่มสาวเพิ่งกลับมาถึงคอนโดที่พักเป็นเวลาเกือบห้าโมงเย็นเข้าไปแล้ว ญาดารีบหาเครื่องดื่มเย็น ๆ มาบริการเอาใจเขาเหมือนเช่นทุกครั้ง คณาภัทรนั่งอยู่บนโซฟาตัวยาว รอให้หญิงสาวมานั่งลงเคียงข้างกันกับเขา
"ดื่มเบียร์เย็น ๆ สักแก้วก่อนนะคะภัทร"
"ไม่ล่ะดา ผมจะต้องขับรถกลับ มาคุยธุระของเราดีกว่านะ คือผม....ผมอยากยุติความสัมพันธ์ของเราสองคน"
"ภัทร!! รู้ตัวเองหรือเปล่าว่าพูดอะไรออกมา?"
ดวงตากลมโตที่ดูเศร้ามองจ้องหน้าเขาเหมือนจะร้องไห้ออกมาอีกครั้ง ฝ่ามือเรียวถึงกับกำแน่นด้วยความโกรธไม่พอใจ แต่ยังข่มอารมณ์และไม่แสดงอาการให้อีกคนได้เห็น
คณาภัทรมองจ้องหน้าหญิงสาว ความรู้สึกหนักอึ้งอยู่เต็มอกไม่ต่างกันเลย ก่อนจะเอื้อมมือไปกอบกุมฝ่ามือเรียวเอาไว้อีกครั้ง
"ผมรู้ว่าผมผิดนะดา แต่ผมต้องบอกตามตรงว่าผมไม่ได้รักดามากเหมือนเมื่อก่อนนี้แล้ว ผมรู้ว่าดารักผม แต่ผม...ผมคิดว่าผมรักลันล์ลลิตไปแล้วอย่างที่ดาว่านั่นแหละ"
"แต่ตอนนี้ดากำลังท้อง ท้องลูกของคุณอยู่นะภัทร คุณจะไม่รับผิดชอบลูกเหรอ จะไล่ดาให้ไปทำแท้งใช่ไหม ทำไมภัทรใจร้ายกับดาแบบนี้คะ ทำไม ฮึก ฮือออ"
"ไม่ใช่แบบนั้นนะดา ผมมีตัวเลือกให้คุณได้เลือก ผมจะเซ็นเช็คให้10ล้าน ดาจะเก็บลูกไว้ก็ได้ แต่ดาต้องหนีไปอยู่ให้ไกล ทำสัญญาให้เรียบร้อยว่าหลังจากนั้นดาจะไม่มาเรียกร้องอะไรอีก"
ฝ่ามือเรียวรีบถดถอยออกห่างจากพันธนาการของเขา ดวงตาที่เอ่อล้นมองจ้องหน้ามีแต่ความเสียใจและเจ็บปวด หัวใจคณาภัทรกระตุกวูบ เขารู้ว่าไม่ควรพูดจาแบบนี้ออกไปเลย แต่วันนี้เขาต้องเลือกและเขาก็ได้เลือกแล้ว เลือกที่จะอยู่กับลันล์ลลิตและยุติความสัมพันธ์กับคนที่ตัวเองคิดว่ารักมากที่สุดแต่วันนี้กลับไม่ใช่
"มันไม่เห็นแก่ตัวไปหน่อยเหรอคะภัทร ลูกของดาต้องไม่มีพ่อเลยนะ คุณยอมให้คนอื่นตราหน้าลูกไปตลอดชีวิตเหรอคะ ดาไม่เคยคิดเลยว่าคุณจะเห็นตัวมากขนาดนี้"
"ผมยอมรับว่าผมเห็นแก่ตัวนะดา เพราะแบบนี้ไงผมเลยไม่อยากให้ดาจมปลักอยู่กับผู้ชายแบบผม ดาเลือกได้ว่าจะให้เขาเกิดมาหรือเปล่า ไม่ว่าดาเลือกแบบไหนผมจะไม่ว่าดาสักคำเลยหรือดาอยากได้มากกว่า10ล้าน ดาบอกมาผมมาได้เลยนะ ผมยินดีจ่ายให้ในจำนวนที่ดาพอใจ ผมรู้ว่าดาเสียเวลาชีวิตมากับผมนานหลายปีมาก ผมขอบคุณที่ดารักและดีกับผมมาตลอด แต่วันนี้หัวใจผมไม่ได้อยู่ตรงนี้แล้ว ดาเข้าใจผมด้วยเถอะนะ"
"ทำไมต้องเป็นดาคะที่เจ็บปวดซ้ำซาก ดาอุตส่าห์ดีใจที่ดากำลังจะมีลูกกับคุณ มีลูกกับคนที่ดารักแต่วันนี้ดากลับถูกบอกเลิกอย่างง่ายดาย ดาผิดอะไรเหรอภัทร ดาผิดอะไร..."
"ไม่ได้ผิดหรอกดา ทุกอย่างผิดที่ผม ผมมันเห็นแก่ตัวเอง"
ดวงตาคมมองคนตรงหน้าด้วยแววตาที่รู้สึกผิดไม่ต่างกันเลย ก่อนจะหยิบเช็คออกมาจากกระเป๋าเสื้อสูท พร้อมกับเซ็นชื่อของตัวเองเอาไว้
ญาดามองจ้องกับสิ่งที่เขาทำ เธอมีแต่ความโกรธแค้นและชิงชังในตัวของลันล์ลลิต ผู้หญิงที่ทำลายชีวิต ทำลายความรักของเธอพังไม่เป็นท่าแบบนี้
ใบหน้าหล่อที่ดูเศร้าแหงนหน้าขึ้นจ้องมองญาดาอีกครั้ง บรรยากาศภายในห้องพักมีแต่ความอึดอัดชวนให้หายใจลำบาก
"ดาอยากได้เท่าไหร่ ถ้ามันไม่มากเกินไป ผมพร้อมจะให้ทันทีเลย"
"ดาไม่ได้เป็นผู้หญิงเห็นแก่เงินเห็นแก่ได้นะคะ เงินกี่ล้านมันก็แทนคุณไม่ได้หรอกนะภัทร"
"ผมรู้ว่าดาไม่ได้เป็นคนแบบนั้น แต่ผมอยากให้ดารับไว้นะ อย่างน้อยมันก็เป็นค่าเสียเวลาของดา ถ้าอยากเก็บเด็กไว้เงินก้อนนี้มันก็จะทำให้ดากับเขาสบายไปอีกนาน ผมไม่รู้ว่าผมต้องพูดยังไง ไม่ว่าจะพูดอะไรไปผมก็คือคนผิดอยู่ดี"
"แล้วถ้าดาไม่เอาเงินล่ะคะภัทร ถ้าจะจากกันจริง ๆ ถ้าภัทรจะไม่มาหาดาอีกแล้ว ดาขออยู่กับภัทรเป็นคืนสุดท้ายได้หรือเปล่า"
คณาภัทรมองจ้องหน้าด้วยสายตาที่ดูกังวล อึดอัดและหนักใจ
"ดา...คือผม ผมไม่สะดวกคืนนี้จริง ๆ ดาก็รู้ว่าผมมีนัดกับลันล์ลลิต ผมไม่อยากผิดนัดเขา"
"แต่คุณกับเขาต้องใช้ชีวิตด้วยกันไปอีกนานนะคะ ทำเพื่อดากับลูกบ้างแค่คืนนี้คืนสุดท้ายมันจะไม่ได้เชียวเหรอภัทร ดาขอมากไปใช่ไหมคะ แค่นี้มันมากเกินไปสินะ"
คณาภัทรรู้สึกหนักใจกับสิ่งที่ญาดาต้องการมาก ถ้าเขาอยู่กับเธอเป็นคืนสุดท้ายแล้วสัญญาที่จะกลับบ้านไปให้ทันมื้อเย็นล่ะ ลันล์ลลิตจะโกรธกันหรือเปล่า?
สุดท้ายแล้วอาหารเย็นที่จัดเตรียมไว้เซอร์ไพรส์เขาวันนี้ก็พังทลายลงอย่างที่คาดการณ์เอาไว้ ลันล์ลลิตมองจ้องอาหารทุกจานที่อยู่บนโต๊ะด้วยดวงตาที่เศร้าและเจ็บปวดในคราเดียวกัน
"ฉันคงไม่ได้กลับไปตามสัญญานะวันนี้ แต่มันจะเป็นแค่วันนี้วันสุดท้ายนะลันล์"
"เพราะพี่ต้องอยู่กับเขาอีกตามเคยสินะคะ งั้นพี่ก็อยู่กับคนที่พี่อยากอยู่ด้วยเถอะ ลันล์ไม่ได้สำคัญอะไรอยู่แล้ว ช่างมันเถอะค่ะ นัดวันนี้ถือว่ามันไม่เคยมีก็แล้วกัน"
"มันไม่ใช่อย่างที่เธอคิดนะลันล์ เอาไว้ถ้าฉันกลับบ้านไปฉันจะอธิบายให้เธอฟังทุกอย่างเลย"
"ช่างมันเถอะค่ะ แค่นี้นะคะ ลันล์จะไปกินข้าว หิวจนปวดท้องแล้ว"
แค่ได้เห็นเบอร์สามีโทรเข้ามา เธอก็เดาสถานการณ์ได้หมดแทบจะทุกอย่าง ผู้หญิงคนนั้นไม่มีวันปล่อยเขากลับมาที่บ้านง่าย ๆ แน่ แต่ช่างมันเถอะไม่มีเขาเธอก็ทานข้าวคนเดียวได้เหมือนเดิม แต่วันนี้มันคงต่างความรู้สึกกันมากเพราะอุตส่าห์จะใช้โอกาสพิเศษบอกข่าวดีกับเขาให้ได้รู้ แต่เขาไม่มานั่งเพื่อรับฟังแล้วเธอจะไปทำอะไรได้
ลันล์ลลิตตักอาหารเข้าปากทั้งน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม แม้จะรู้สึกเสียใจมากแค่ไหนแต่เธอก็ต้องฝืนกิน เพราะอย่างน้อยในเวลานี้เธอก็ไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวอีกต่อไปแล้ว สิ่งเล็ก ๆ ที่เรียกว่ารักกำลังรอให้เธอดูแลและรักใคร่ วันนี้ไม่ได้บอกสักวันเธอก็คงได้บอกเขาให้รู้อยู่ดี
"ป้าเอื้องคะ ฝากเก็บโต๊ะหน่อยนะคะ ลันล์ปวดหัว จะขึ้นไปพักก่อน"
ทานข้าวได้ไม่กี่คำก็รู้สึกจุกแน่นท้องจนหายใจลำบาก คงเพราะตัวเองรู้สึกเครียดด้วย เลยทำให้รสชาติที่กลืนเข้าไปไม่มีอะไรอร่อยเลยสักจาน
"ค่ะคุณลันล์ ให้ป้าเอายาขึ้นไปให้ไหมคะ?"
"ไม่ค่ะป้า เดี๋ยวลันล์จัดการตัวเองได้ค่ะ"
ลันล์ลลิตเดินขึ้นไปบนชั้นสองของบ้านช้า ๆ ทุกย่างก้าวที่กำลังก้าวเดินไป เหมือนกับคนไม่มีแรงจะเดินเท่าไหร่นัก ป้าเอื้องคำได้แต่มองตามหลังด้วยความเป็นห่วง ไม่มีวันไหนเลยที่เจ้านายสาวจะยิ้มมีความสุขกับชีวิตบ้าง แม้จะรู้สึกสงสารแต่ก็ช่วยอะไรให้ดีขึ้นไม่ได้อยู่ดี
"คุณภัทรนะคุณภัทร เมื่อไหร่จะหันกลับมาสนใจคนที่บ้านสักทีคะ จะรอให้ไม่มีอยู่หรือไงถึงจะคิดได้คิดเป็น"
มือก็หยิบจับเก็บข้าวของบนโต๊ะ ปากก็บ่นเจ้านายหนุ่มไปด้วยความหงุดหงิด ดวงตาจับจ้องมองภาพถ่ายพรีเวดดิ้งของคู่สามีภรรยาที่แขวนอยู่บนฝาผนัง เป็นภาพที่ดูฝืนทนและจำใจ เพราะมันบิดเบี้ยวมาตั้งแต่ต้นหรือเปล่าทุกอย่างมันเลยต้องเป็นแบบนี้ ใครว่าความดีความสวย ความน่ารักจะมัดใจผู้ชายได้ เพราะสำหรับบางคนแล้วต่อให้ดี ให้สวย ให้น่ารักมากขนาดไหน ถ้าไม่รักไม่ชอบก็ยากที่จะเปลี่ยนใจได้เหมือนกัน
- ผู้เขียน
