ความสัมพันธ์ของลันล์ลลิตกับพ่อของลูกเริ่มดีขึ้นเรื่อย ๆ ทุกอย่างสานต่อกันได้ง่ายเพราะมีลูกสาวเป็นกราวใจเชื่อมต่อความสัมพันธ์ที่มันเคยผุพังให้กลับมารู้สึกดีด้วยกันได้ใหม่
วันนี้เป็นคืนวันศุกร์ที่ครบกำหนดที่หนูน้อยมิลินจะต้องไปนอนค้างที่บ้านของบผู้เป็นพ่อเหมือนกับทุกสัปดาห์ที่ผ่านมานานเกือบปีแล้ว
"คุณไปนอนบ้านผมไหม?"
ลันล์ลลิตมองจ้องหน้าเขาอีกครั้ง ก่อนที่เธอจะส่ายหน้าปฏิเสธให้เช่นเคย แม้ความสัมพันธ์จะเริ่มดีขึ้นกว่าเมื่อก่อน แต่เธอก็ยังไม่อยากปล่อยตัวปล่อยใจให้หลงกลเขาได้ง่าย ๆ เธอชอบความสัมพันธ์ที่ค่อยเป็นค่อยไปแบบนี้มากกว่า ถ้าหากพรุ่งนี้มันจะแปรเปลี่ยนไปในทางที่ดีมากกว่าตอนนี้เธอก็จะไม่ติดขัดอะไรเลย
"ทำไม กลัวผมปล้ำเหรอครับ ผมไม่เคยปล้ำผู้หญิงนะ ผมเป็นสุภาพบุรุษพอ"
"สุภาพบุรุษมากเลย จนลันล์ท้องนี่นะคะ?"
"อันนั้นผมไม่ได้ปล้ำนะ คุณยินยอมพร้อมใจกับผมเองมากกว่า คนเมาก็มีอารมณ์แบบนั้นแห
