ลันล์ลลิตเดินทางมาที่ห้างสรรพสินค้าชื่อดัง เพื่อพบกับพ่อและลูกสาวที่ชวนกันมาเล่นสวนสนุกในร่มในวันหยุดสุดสัปดาห์แบบนี้
หนูน้อยมิลินวิ่งเล่นบ้านบอลอย่างสนุกสนาน ออกจากตรงนั้นวิ่งไปตรงนี้ไม่ได้สนใจทั้งพ่อและแม่ที่นั่งรออยู่ด้านนอกเลย
ลันล์ลลิตยังคงมีสีหน้าที่เคร่งเครียด ทำเอาคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ต้องหันไปมองจ้องเธออยู่หลายครั้ง แต่หญิงสาวกลับไม่ได้สนใจใครเลย หน้านิ่วคิ้วขมวดเหมือนกับคนมีอะไรให้คิดอยู่ตลอดเวลา
"เป็นอะไรหรือเปล่าคุณ ตั้งแต่มาถึงแล้วนะผมไม่เห็นคุณยิ้มเลย ไม่สบายหรือเปล่า น่าจะนอนพักอยู่บ้านนะไม่น่ามาเลย"
"ลันล์สบายดีค่ะ มีเรื่องให้คิดนิดหน่อย ทำไมผู้ชายถึงชอบทำตัวเหี้ย ๆ คะ?"
"เห้ย! หลอกด่าผมหรือเปล่าเนี่ย ผมไม่ได้เหี้ยนะ ผมเป็นคนมีความรับผิดชอบ ถ้าคุณบอกว่าท้องกับผม ผมก็ชวนคุณไปแต่งงานตั้งแต่วันนั้นแล้วคุณลันล์!"
ลันล์ลลิตหันหน้าไปมองชายหนุ่ม พร้อมกับส่ายหัวให้เขาอีกครั้ง
