ไหล่ของเธอหู่ลงในท่านอนตะแคง ก่อนที่เสียงสะอื้นจะหลุดออกมา
“ฉันไม่ได้...” เหมือนก้อนอะไรสักอย่างแล่นมาจุกที่ลำคอของเขา เขมชาติไม่เคยรู้ตัวว่าละเมอถึงพิมพ์อร เขาแค่ฝันร้ายถึงเธอในระยะหลังๆ นี้เท่านั้น
“ถ้าคุณเขมยังลืมเธอไม่ได้ ก็ไม่ควรมาบอกรักปัท ปัทคงจะเจ็บน้อยกว่าที่รู้ว่าคุณเขมรักผู้หญิงคนอื่น ดีกว่าพูดจาหลอกลวงให้ปัทเข้าข้างตัวเองไปวันๆ ว่าคุณรักปัท”
“ปัท คือว่าฉัน...” เขาวางมือบนไหล่บอบบางของเธอ ปิ่นปัทมาปัดมันออกไปเสีย
“ปัทรู้ดีว่าเรื่องที่คุณพิมพ์อรหายไป ทำให้คุณเป็นห่วงเธอ ถ้าคุณเป็นห่วงเธอก็ออกไปตามหาเธอสิคะ อย่ามัวมานอนละเมอพร่ำเพ้อถึงเธออยู่เลย”
“ปิ่นปัทมา เธอกำลังเข้าใจผิด” เขมชาติพยายามใจเย็นให้มากที่สุด
“คุณไม่ต้องพูดให้ปัทรู้สึกดีๆ หรอกค่ะ ถ้ามันไม่ได้มาจากใจของคุณจริงๆ ส่วนเรื่องลูก คุณไม่ต้องกังวลว่าปัทจะพรากยายหนูไปจากคุณ”
“ฟังฉันให้ดีนะปิ่นปัทมา ฉันอยากให้เธอฟังฉัน
