ของกำนัล 1 | เจ้าของคนใหม่
1025 คำ
“หนูจะไปเรียนต่อโทที่อังกฤษ”
เสียงของ ‘ไมอา’ ดังขึ้นท่ามกลางบรรยากาศอาหารเย็น ช้อนในมือของณกรที่กำลังตักข้าวเข้าปากหยุดชะงักกลางอากาศ นัยน์ตาคมตวัดมองลูกสาวที่นั่งตรงข้าม ก่อนจะค่อยๆ วางช้อนลงบนจานอย่างช้าๆ ดวงตาของเขาจ้องจับไปยังใบหน้าของลูกสาวที่เอาแต่ก้มต่ำไม่กล้าสบตา
“ต่อโท?”
เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นแผ่วเบา แต่กลับหนักแน่นจนบรรยากาศรอบโต๊ะอาหารพลันตึงเครียด ‘มาตา’ ภรรยาใหม่ของณกรและเป็นน้องสาวแท้ๆ ของแม่ไมอา พร้อมด้วย ‘แพทตี้’ ลูกสาวของมาตากับณกร มองสองพ่อลูกสลับกันไปมา สัมผัสได้ถึงแรงกดดันที่ถาโถมเข้าใส่ มาตาเอื้อมมือไปแตะแขนสามีเบาๆ อย่างรู้ดีว่าสถานการณ์เช่นนี้จบไม่สวยแน่นอน
“ค่ะ”
“ใครให้แกไป”
ประโยคนั้นทำให้ไมอาเผลอบีบมือที่วางบนตักเข้าหากันแน่น เธอแค่อยากเธอแค่อยากหนีไปไกลๆ จากความเจ็บปวดที่กัดกินใจมานานหลายปี รวมถึงจากผู้ชายคนนี้ที่ไม่เคยมองเธอว่าเป็นลูกนับตั้งแต่จำความได้ เธอกับพ่อไม่เคยลงรอยกัน พ่อเกลียดเธอเข้าไส้แต่ไม่รู้ทำไมถึงอดสาเลี้ยงดูและส่งเรียนที่โรงเรียนดีๆ
เธอสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองพ่อแล้วตอบกลับเสียงเรียบ
“หนูตัดสินใจเองค่ะ พ่อไม่ต้องห่วงว่าหนูจะรบกวนเงินของพ่อ ค่าเทอม ค่าใช้จ่ายเวลาอยู่ที่นู่น และค่าเครื่องบินหนูจะออกเองทั้งหมด”
“หึ! อวดดี”
“หนูรู้ค่ะว่าพ่อจะพูดคำนี้ แต่หนูอยากออกไปเรียนรู้อะไรใหม่ๆ ที่หนูมาหาพ่อวันนี้เพราะจะบอกเรื่องไปเรียนต่อโท ถึงพ่อไม่อนุญาตหนูก็จะไป…”
ซ่า!
ไมอายังพูดไม่ทันจบ แก้วน้ำเย็นจัดก็ถูกสาดเข้าใส่หน้าโดยไม่ทันตั้งตัว ของเหลวไหลหยดลงตามปลายคาง เปียกชุ่มไปทั้งลำคอและเสื้อผ้า เสียงหอบหายใจหนักๆ ของณกรดังขึ้น ทว่าภายใต้เสียงนั้นเต็มไปด้วยความกราดเกรี้ยว
แม่บ้านที่ยืนอยู่ไม่ไกลพากันสะดุ้ง ถึงแม้พวกเธอจะเคยชินกับฉากการปะทะระหว่างสองพ่อลูก แต่ก็อดสงสารไมอาที่ต้องแบกรับความเจ็บปวดนี้เพียงลำพังไม่ได้
“คุณคะใจเย็นๆ ก่อน…” มาตาพยายามปรามสามี แต่ดูเหมือนตอนนี้สามีจะฟิวส์ขาดไม่ฟังอะไรแล้ว
“ฉันไม่ให้แกไป!” เสียงคำรามของณกรดังลั่น ดวงตาแข็งกร้าวตวัดมองลูกสาวที่ยังคงนั่งนิ่ง แววตาของไมอาไม่มีความหวาดกลัวเลยแม้แต่น้อย
“นี่มันชีวิตของหนู พ่อไม่มีสิทธิ์มาบงการ”
“ชีวิตแกฉันมีสิทธิ์อยู่แล้ว แกควรสำเหนียกเอาไว้ด้วยนะ ถ้าไม่มีฉันชีวิตแกไม่มีวันอยู่สุขสบายอย่างนี้หรอก!”
ทุกคำพูดตอกย้ำราวกับใบมีดกรีดลงบนใจ ไมอาเม้มริมฝีปากแน่นอย่างพยายามกลั้นก้อนสะอื้นที่จุกอยู่ในลำคอ ทุกครั้งเวลาทะเลาะกันพ่อชอบทวงบุญคุณกับเธอเสมอ ซึ่งก็ปฏิเสธไม่ได้เพราะสิ่งที่พ่อพูด คือ ความจริง แต่เธอก็ไม่เคยขอให้พ่อเลี้ยงนิ
“ถ้ารู้ว่าแกจะโตมาแล้วปีกกล้าขาแข้งไม่สำนึกบุญคุณคนแบบนี้ ฉันขายแกให้พวกนั้นยังดีกว่า!” ณกรมองใบหน้านิ่งสงบของลูกสาวอย่างหงุดหงิด ก่อนจะหัวเราะเยาะในลำคอ
คำพูดสุดท้ายทำให้หัวใจไมอาเหมือนถูกบีบรัดอย่างรุนแรง ‘พวกนั้น’ ที่พ่อพูดถึง คือ แก๊งรับซื้อเด็กที่เธอเคยเกือบถูกขายให้ตั้งแต่ยังเด็ก หากแต่ในวินาทีสุดท้ายพ่อกลับเจรจาขอซื้อเธอคืนมา
เธอไม่เคยลืม และวันนี้พ่อก็แสดงให้เห็นอีกครั้งว่าเขาไม่เคยต้องการเธอเลยตั้งแต่แรก…
มือเล็กกำมือแน่นจนเล็บจิกลงบนฝ่ามือ ความเจ็บเล็กๆ น้อยๆ ไม่อาจเทียบได้กับความเจ็บที่ฝังลึกอยู่ในใจมาเนิ่นนาน
“พ่อไม่เคยต้องการหนูอยู่แล้วนิคะ…” เสียงของเธอเบา แต่ชัดเจนพอให้ทุกคนได้ยิน
“แล้วไง?” ณกรชะงักไปเพียงเสี้ยววินาที ก่อนจะแค่นหัวเราะเย้ยหยัน
คำตอบนั้นราวกับตอกย้ำสิ่งที่เธอเคยคิดมาตลอด พ่อของเธอไม่เคยต้องการเธอเลยจริงๆ
“หนูเข้าใจแล้วค่ะ” เธอลุกขึ้นแล้วเดินออกไปจากโต๊ะอาหาร จริงๆ วันนี้ไม่จำเป็นต้องมีเธอก็ได้ เพราะถึงยังไงพ่อก็ยังมีมาตาและแพทตี้เป็นครอบครัว คนนอกอย่างเธอไม่สมควรมาเหยีบบที่นี่ด้วยซ้ำ
“ไมอาจะไปไหน” มาตาถาม
“กลับค่ะ” เธอไม่ต้องการพูดอะไรอีกต่อไป และไม่อยากทนอยู่ที่นี่อีกแม้แต่วินาทีเดียว
“คิดว่าตัวเองจะไปไหนก็ได้หรือไง?”
เสียงของณกรดังขึ้นตามหลัง หยุดฝีเท้าของไมอาให้ชะงัก ก่อนที่เธอจะค่อยๆ หันกลับมาเผชิญหน้ากับเขาอีกครั้ง
“ฉันตัดสินใจให้แกแล้ว”
“หมายความว่ายังไงคะ”
“แกไม่ต้องไปเรียนต่อที่ไหนทั้งนั้น” ชายวัยกลางคนหยิบผ้าเช็ดปากขึ้นมาเช็ดมือ ก่อนจะพูดต่อด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ทว่าคำพูดกลับโหดร้ายเกินกว่าจะรับไหว “ฉันมีข้อเสนอที่ดีกว่าสำหรับแก…”
“ข้อเสนอ?”
ณกรคลี่ยิ้มบาง ดวงตาทอประกายบางอย่างที่ทำให้เธอรู้สึกหนาวเยือกไปถึงกระดูก
“พรุ่งนี้เตรียมตัวให้พร้อม” เขาเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ ท่าทางผ่อนคลายราวกับไม่ได้พูดเรื่องสำคัญอะไร “ฉันจะพาแกไปพบกับ ‘เจ้าของ’ คนใหม่”
ร่างบางนิ่งค้างไปชั่วขณะ ก่อนที่หัวใจจะเริ่มเต้นแรงอย่างควบคุมไม่ได้
เจ้าของ…?
“พ่อหมายความว่ายังไง?” เธอถามเสียงสั่น
ณกรจ้องมองใบหน้าของลูกสาวนิ่ง ก่อนจะพูดสิ่งที่ทำให้โลกทั้งใบของเธอพังทลายลง
“มันถึงเวลาที่แกจะต้องตอบแทนบุญคุณฉันแล้ว”
- ผู้เขียน
