ของกำนัลมาเฟีย

“ลูกสาวผม ผมยกให้” “…” “ผมขอแค่อย่างเดียว คุณธีสิสได้โปรดเมตตาผมด้วย” คนฟังนั่งไขว่ห้างกระตุกยิ้มมุมปากพร้อมกับส่งเสียงดังในลำคออย่างเย้ยหยัน มือที่ถือแก้วน้ำสีเหลืองอำพันหมุนวนไปมาให้ของเหลวสีทองอร่ามคลุกเคล้ากับน้ำแข็งสี่เหลี่ยมหนึ่งก้อน ก่อนจะยกขึ้นกระดกอย่างใจเย็น ส่วนแขนอีกข้างวางพาดขอบพนักพิงโซฟาสีดำ สายตาคมกริบจ้องมองชายวัยกลางคนที่นั่งตัวสั่นด้วยความหวังปนความหวาดกลัว แววตาคู่นั้นกำลังร้องขอความเมตตาจากคนที่ไม่เคยปรานีใครอย่าง…ธีสิส มาเฟียหนุ่มยกขาที่ไขว่ห้างลง โน้มตัวไปข้างหน้าเพื่อรินเหล้าลงแก้วใหม่อีกครั้งท่ามกลางความเงียบที่แฝงไปด้วยความเคร่งเครียด และการรอคำตอบของนักธุรกิจที่กำลังล้มละลายเพราะความโลภของตัวเอง “คะ…คุณธีสิสฟังผมอยู่รึเปล่า” ธีสิสกลับมานั่งไขว่ห้างเหมือนเดิม ในมือหนาแก้วน้ำสีเหลืองอำพัน สายตาคมกริบจ้องมองคนตรงหน้าอย่างยากคาดเดา “ผมแค่กำลังสงสัยว่า คุณจะขายลูกสาวกินจริงๆ เหรอ” เขาเอ่ยถาม ปลายนิ้วเรียวยาวเคาะเบาๆ บนที่วางแขนของโซฟาด้วยท่าทีสบายๆ “ผมไม่ได้ขายลูกกิน ผมแค่ลองยื่นข้อเสนอเผื่อว่าคุณธีสิสอาจสนใจ” “หึ! ไม่ได้ขายลูกกิน? แต่การที่เอาลูกสาวใส่พานมาเป็น ‘ของกำนัล’ ไม่ต่างจากขายเลยนะคุณณกร” เขาส่งเสียงดังในลำคออย่างเย้ยหยันแล้วพูดเสียงเรียบ “คุณธีสิส…” “ลูกสาวของคุณ…” เขาเอนหลังพิงโซฟาสีดำสนิท ปลายนิ้วเคาะเบาๆ บนที่วางแขน ทว่าเสียงแผ่วเบานั้นกลับดังชัดเจนในความเงียบ “รู้เรื่องนี้รึยัง?” ไม่มีคำตอบจากอีกฝ่าย มีเพียงแววตาวูบไหวและท่าทางอึกอักที่ยิ่งทำให้มาเฟียหนุ่มหลุดหัวเราะเบาๆ ราวกับได้คำตอบที่ต้องการแล้ว “เธอคงยังไม่รู้ชะตากรรมของตัวเองสินะ” เขายกยิ้มมุมปาก ก่อนจะหยิบแก้วเหล้าขึ้นมาดื่มอีกครั้ง รสขมของของเหลวสีอำพันไหลผ่านลำคอ แต่สิ่งที่ติดอยู่บนปลายลิ้นกลับเป็นรสชาติของบางสิ่งที่ยั่วยวนใจมากกว่า ของเล่นชิ้นใหม่ที่กำลังถูกส่งมาตรงหน้า… “ผมไม่มีทางเลือกอื่น ผมเสียทุกอย่างที่สร้างมาไปไม่ได้จริงๆ ผมรู้ว่าคุณธีสิสชอบอะไร ถ้าต้องแลกกับอะไรบางอย่างที่จะทำให้คุณธีสิสพอใจผมก็ยอมแลก” “แล้วคุณรู้ได้ยังไงว่าผมจะพอใจกับลูกสาวของคุณ?” “ลูกสาวผมเป็นคนสวย ถ้าคุณธีสิสเอามาประดับไว้ข้างกาย ผมเชื่อว่ามีแต่คนอิจฉาคุณธีสิสแน่นอน” ธีสิสแค่นยิ้มออกมากับสิ่งที่อีกฝ่ายพูดอย่างมั่นใจ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าสิ่งที่คนตรงหน้าพูดไม่ใช่ความจริง เขารู้จักสาวของ ‘ณกร’ ของกำนัลชิ้นนั้นเป็นเพื่อนสนิทของเมียดีแลน ไมอา… “งั้นคุณณกรก็รู้ใช่ไหมว่าต้องทำยังไงต่อไป” “ครับ!” ณกรรีบตอบรับอย่างชัดถ้อยชัดคำ เริ่มมีความหวังขึ้นมาหลังจากธีสิสพูดประโยคนั้นออกมา “ผมให้เวลาคุณณกรสามวัน พาของกำนัลชิ้นนั้นมาไว้ข้างๆ ผม”