เสียงเพลงใน The Diamond Bar เปลี่ยนจังหวะจากช้าเศร้าเป็นบีทชวนโยกนิดๆ แสงไฟส้มอมทองสะท้อนบนแก้วเหล้าที่เริ่มพร่องลงเรื่อยๆ ไมอากระดกแก้วที่สามเข้าปาก ก่อนจะเอนหลังพิงโซฟานุ่มๆ อย่างหมดแรง
“มึนหัวจัง…” เธอพึมพำเบาๆ ดวงตาคู่สวยเริ่มมีประกายเคลือบด้วยแอลกอฮอล์
ภีมที่นั่งอยู่ข้างๆ ก็ไม่ต่างกัน แก้วในมือแทบวางไม่ลง หน้าตาขาวๆ เริ่มขึ้นสีชมพูระเรื่อ
“กูว่า…กูเริ่มเห็นหน้าผู้ชายที่โต๊ะข้างๆ เป็นพระเอกซีรีส์แล้วว่ะ” ภีมพูดพลางหัวเราะคิกคัก
“มึงเมาแล้วแน่ๆ ภีม”
“มึงก็ใช่ย่อย เมื่อกี้พูดผิดสามประโยคติด” ภีมชี้หน้าไมอาด้วยท่าทางซวนเซนิดๆ แล้วก็หัวเราะอีก
“ฮ่าๆ เออ ช่างแม่งเถอะ ดื่มต่อ” ไมอายกแก้วขึ้นชนกับภีมอีกครั้ง แววตาที่เคยหม่นเศร้าเริ่มมีแววชีวิตขึ้นมานิดหน่อย แม้จะรู้ดีว่ามันเป็นเพียงแค่ฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ที่หลอกให้เธอรู้สึกว่าทุกอย่างโอเค
“คืนนี้กูอยากเมาหนักๆ จนลืมเรื่องวันนี้ไปเลยว่ะภีม
