Empire Rich
ไมอาสวมชุดนอนผ้านิ่มเรียบง่ายเดินออกมาจากห้องน้ำ เสียงโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนเตียงนอนสั่นครืดเบาๆ พร้อมกับชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอ เธอลังเลว่าจะรับสายดีไหม แต่สุดท้ายก็ยอมกดรับสายแต่โดยดี
“ค่ะพ่อ”
(เรื่องคุณธีสิสถึงไหนแล้ว) เสียงเย็นชาของณกรดังผ่านปลายสายมาทันที ไม่ได้มีคำถามไถ่สารทุกข์สุขดิบใดๆ ตามประสาพ่อที่ห่วงลูก มีเพียงประโยคคำถามที่เต็มไปด้วยแรงกดดัน
ไมอากำโทรศัพท์แน่นขึ้นโดยอัตโนมัติ เสียงที่ได้ยินเหมือนบีบคั้นลงตรงหัวใจ เธอรู้ดีว่าพ่อหมายถึงเรื่องอะไร
“หนูบอกพ่อไปแล้วว่าจะไม่จับเขา”
(หึ งั้นแสดงว่าที่ฉันบอกแกไปก่อนหน้านี้มันไม่ผ่านหูแกเลยใช่ไหม แกอยากให้ตากับยายแกไม่มีที่ซุกหัวนอนใช่ไหม?!)
ประโยคนั้นทำให้เธอเผลอบีบโทรศัพท์ที่แนบใบหูแน่น เธอหลับตาลงแล้วสูดลมหายใจลึก กลืนก้อนสะอื้นลงคออย่างยากลำบาก
“ถ้าพ่ออยากได้เขาเป็นลูกเขยขนาดนั้น ทำไมไม่ให้แพทตี้ไปจับเขาเองล่
