นี่ก็เป็นอีกวันที่จางลี่ซือตื่นขึ้นมาพร้อมกับอาการปวดเนื้อเมื่อยตัว เมื่อลืมตาขึ้นมานางก็สอดส่องสายตาสำรวจรอบบริเวณอีกครั้ง ราวกับความทรงจำของวันก่อน ๆ ขาดหายไปจนนางแทบไม่รู้วันรู้คืน ลืมไปด้วยซ้ำว่าตัวเองได้กระอักเลือดจนสลบไป โชคดีที่ไม่ได้ร้ายแรงอะไรมากจนถึงแก่ชีวิต แต่ร่างกายต้องได้รับการพักผ่อนและบำรุง
“ซือหวางเฟย ตื่นแล้วหรือเพคะ!”
นางกำนัลทั้งสองรีบเข้ามาดูอาการของนาง รวมทั้งองครักษ์ทั้งสองคนด้วย ดวงตาของจางลี่ซือฉายความสับสนชัดเจน นางหลับตาลงราวกับกำลังนึกคิดสิ่งมดก่อนจะลืมตาขึ้นมาแล้วขยับริมฝีปากเป็นคำถามว่า…
“พวกเจ้าคือผู้ใดกัน?”
“…เพคะ? ขะ ขอประทานอภัยเพคะแต่ซือหวางเฟยช่วยเอ่ยอีกสักครั้งได้หรือไม่เพคะ?”เป่าเป้ยเอ่ยถามอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ ไม่ใช่ว่าหวาดกลัวจางลี่ซือ แต่นางหวาดกลัวผลลัพธ์มากกว่า
“พวกเจ้า…เป็นใครกัน?”
“พระเจ้า…ฮึก!”นางกำนันทั้งสองทรึดฮวบลงกับพื้นแล้วปล่อยน้ำตาให้
