“ขอบพระทัยเพคะ”โยวหนิงลี่เอ่ยจากใจจริง ดวงตาคู่งามคลอไปด้วยน้ำตา นางก้มหน้าลงก่อนที่หยดน้ำตาจะไหลอาบแก้ม
ทว่าจางลี่ซือทันได้เห็น…
นางลุกขึ้นจากที่นั่งแล้วเดินไปนั่งข้างกายโยวหนิงบี่ก่อนจะโอบกอดแล้วลูบหลังปลอบประโลมด้วยฝ่ามืออย่างแผ่วเบา
“เจ้าทำได้ดีแล้ว”ไม่มีถ้อยคำใดดีไปกว่ากันให้กำลังใจผู้ที่พยายามได้เป็นอย่างดีมาตลอดอีกแล้ว…
โยวหนิงลี่เองก็มิได้ต้องการคำปลอบใจใด แต่ถ้อยคำของจางลี่ซือปรับสามารถปรับบรมจิตใจของนางได้เป็นอย่างดีทั้ง ๆ ที่ก่อนหน้านี้นางเคยคิดว่านางไม่เป็นอะไร และเพราะว่าคิดเช่นนั้นจึงคิดว่าตนเองไม่เป็นอะไรจริง ๆ แต่แท้จริงแล้วนางกลับได้รับบาดแผลอยู่ภายในใจ บาดแผลที่ได้รับมาซึ่งแม้แต่ตัวนางเองก็ยังไม่รู้ตัว ถ้าว่ามันได้ถูกใส่รองอบอุ่นอบอุ่นและใส่น้ำชโลมจิตใจให้สงบนิ่งด้วยถ้อยคำของจางลี่ซือ
…ไม่เคยมีผู้ใดเอ่ยเช่นนี้กับข้า แม้ว่าข้าจะทำได้ดีเพียงใดแต่บางครั้งก็แทบไม่ได้รับค
