ทันทีที่จางลี่ซือเดินทางมาถึงตำหนัก โยวหนิงลี่ก็มาขอเข้าเฝ้าทันที สตรีตัวน้อยดวงหน้าง้ำงอเมื่อได้ยินดังนั้น เนื่องจากระหว่างเดินทางมายังตำหนักนั้นได้เห็นสีหน้าและแววตาของโยวหนิงลี่ ไม่มีทางใช้สายตาเข่นนั้นมองคนที่ไม่ได้มีใจด้วยรอยยิ้มเช่นนั้นหรอก
แม้ทั้งสองคนจะเคยยืนยันถึงความสัมพันธ์ว่าไม่มีสิ่งใดเกินเลยไปมากกว่าเพื่อนสมัยเด็กก็ตาม แต่อย่างไรนางก็ยังคงรู้สึกไม่สบายใจอยู่ดี เพราะนางมีขอบเขตของการเป็นเพื่อนแบ่งเอาไว้อย่างชัดเจน
…เพื่อนกัน เหตุใดดวงตาถึงดูหวานเช่นนั้น…
จะหาว่านางใจแคบ คิดไปเองคนเดียวนางก็ขอน้อมรับ ใครไม่เจอไม่เห็นเช่นนางไม่มีทางรู้ถึงความรู้สึกของนางได้ หากจะให้คำนิยามความรู้สึกนี้ของนางแบบตรง ๆ ก็คงจะเรียกได้ว่าเป็นอารมณ์หึงหวงประมาณนั้น
“ให้กลับไปก่อน ตอนนี้ข้าต้องการพักผ่อน”
อันตงหยางเอ่ยกับเจียวลู่ก่อนจะโบกมือไล่ ทว่าอีกฝ่ายกลับเหลือบสายตามองมาที่จางลี่ซือ
“คุณหนูโ
