“ให้หม่อมฉันอยู่เคียงข้างได้จริงหรือเพคะ”
“คำถามเจ้าช่างวกวน ฟังข้าซือเอ๋อร์ เจ้าคือสตรีที่ข้าครอบครอง สตรีหนึ่งเดียวที่ข้าหวงแหน อย่าได้คิดลดค่าตนเอง เจ้าคือผู้ที่สมควรอยู่เคียงข้างข้า”
“ชะ เช่นนั้น…ระหว่างที่หม่อมฉันไม่อยู่ห้ามรับสนมนะเพคะ”
“หึหึ เจ้าจะให้ข้าอัดอั้นหรือ?”จบประโยคนั้นก็อดไม่ได้ที่นะแอบหยิกแผงอกกว้างไปหนึ่งที
…ดูเจ้าสิ สตรีนางใดกันเล่าจะกล้าทำร้ายข้าได้หน้าตาเฉยแล้วข้ายังปล่อยให้มีชีวิตรอดมาได้?...
“เป็นบุรุษต้องรู้จักอดทนสิเพคะ!”
“ธรรมชาติของบุรุษต้องปลดปล่อย เจ้ารู้หรือไม่ว่าการปลดปล่อยมีข้อดีหลายสิ่งอย่าง”ได้ทีก็เริ่มกลั่นแกล้งนางเล็ก ๆ น้อย ๆ พอหอมปากหอมคอ พอรู้ดีว่าจางลี่ซือซึ่งพยายามให้ตนเอ็นดูนั้นต้องไม่พอใจหากมีสตรีนางอื่นอยู่ใกล้ตนเป็นแน่
“ชะ เช่นนั้น…”อยากจะหาถ้อยคำมาประท้วงกับคำพูดของบุรุษ ทว่ากลับนึกไม่ออก นางจึงเอ่ยออกไปอย่างดื้อดึง”เช่นนั้นก็ห้ามรับสนม
