“ซือเอ๋อร์! ซือเอ๋อร์!”
เขย่าตัวนางเบา ๆ เผื่อให้ได้สติ โอบอุ้มร่างบางออกมาจากรถม้าแล้วสั่งให้ตั้งค่ายพักแรมกลางป่า
“ขออภัยซวนอ๋องที่น้องให้ท่านพักแรมกลางป่าเขาเช่นนี้”
“อย่าได้กังวล ห่วงก็แต่อาการของซือหวางเฟย…”หยงเล่อซีซวนมองอาการของนางด้วยความแปลกใจ แม้จะเป็นแค่เศษเสี้ยวของความสงสัยแต่หากพิสูจน์ให้หายเคลือบแรงใจก็เป็นการดีกว่า”ที่ดินแดนของข้ามีผู้ที่อาการคล้ายนางอยู่”
“จริงหรือ?”อันตงหยางเอ่ยย้ำอีกทั้งยังมองด้วยสายตามีความหวัง ไม่ว่าสิ่งใดอันตงหยางก็สามารถให้ได้ถ้าสิ่งแลกเปลี่ยนนั้นคุ้มค่า และการรักษาจางลี่ซือให้หายจากความเจ็บปวดถาวรนั้นก็ถือว่าคุ้มค่า
หย่งเล่อซีซวนพยักหน้าก่อนจะเอ่ยว่า…
“ขอข้าดูอาการนาง…”
“ได้”
พาจางลี่ซือไปยังกระโจมแล้วปล่อยให้หยงเล่อซีซวนดูอาการของนาง ด้วยความที่แท้จริงแล้วอาการของนางนั้นมิได้มาจากโรคร้ายแต่อย่างใดจึงทำให้ไม่มียาใดสามารถรักษาหรือบรรเทาอาการเจ
