“ชะ ช้าก่อนเพคะ ที่นี่มิใช่บ้านเมืองของเรา อีกทั้งยังอยู่ในเขตพระราชวังอีกด้วย…”
“ใครเขาจะมาดูกันล่ะ หืม?”
“แต่ว่า…!”
“หรือเพราะเป็นองค์หญิงแล้วจึงไม่ต้องการให้ข้าเอ็นดูกัน?”
“หามิได้เพคะ!”
“เช่นนั้นคืนนี้…”
“หม่อมฉันมีเรื่องให้คิดมากมายเพคะ…”
…ทั้งเรื่องอาการของข้าก็เครียดพอแล้ว ข้ายังคิดเก็บหอมรอบริบเพื่อชีวิตบั้นปลาย ไหนเลยจะเรื่องที่ข้าตอบสนองต่อลูกแก้วของราชวงศ์ ไม่มีความเป็นไปได้เลยสักนิดที่ข้าอาจจะมีสายเลือดของราชวงศ์หยงเล่อ แต่จะบอกว่าลูกแก้วทำงานผิดพลาดประเดี๋ยวก็ได้กลายเป็นว่าข้าดูหมิ่นเกียรติของราชวงศ์อีก…
อันตงหยางมองจางลี่ซือซึ่งทำท่าทางครุ่นคิดอย่างหนักได้ได้แต่ลอบถอนหายใจ อันที่จริงตนเองก็หนักใจไม่แพ้กัน หากนางเป็นองค์หญิงจริง ๆ ซึ่งนั่นก็มีแนวโน้วสูงว่าการแต่งงานครั้งนี้จะเป็นโมฆะ ยิ่งเป็นการแต่งงานจากพระราชโองการจากของฮ่องเต้ด้วยแล้ว ราชวงศ์หยงเล่อผู้หวงแหนครอบครัว
