กว่าจะผ่านไปแต่ละวันช่างยาวนานสำหรับจางลี่ซือเหลือเกิน กระนั้นนี่ก็ผ่านมาสามเดือนครึ่งแล้วหลังจากวันที่นางร่ำไห้อยากเจออันตงหยาง บุรุษไม่ส่งข่าวมาให้นางรับรู้เลย มีเพียงชิงไฉที่นางแอบเห็นว่ามาเฝ้ามองนางจากที่ไกล ๆ แต่เมื่อนางรู้ตัวชิงไฉก็หายตัวไปอย่างรวดเร็ว
จางลี่ซือเริ่มเคยชินชีวิตในพระราชวังแล้ว ทุกคนเรียกนางว่ากงจู่หรือกู้หลุนกงจู่ เป็นตำแหน่งองค์หญิงเทียบเท่ากับหยงเล่อซีซวน นางกำนัลยิ้มแย้มแล้วถวายความเคารพแด่นาง จางลี่ซือปลีกวิเวกมายังสวนหลังวังซึ่งเป็นสถานที่ที่นางเกือบจะได้คุยกับชิงไฉ อย่างน้อยก็อยากถามสารทุกข์สุขดิบของผู้คนในตำหนักเหนือบ้าง
…มาอีกแล้วหรือ?...
นึกเอ่ยในใจเมื่อเห็นหยงเล่อเนี่ยนเจินเดินตรงมาหานาง แม้จะแสร้งทำเป็นว่าเดินผ่านมาแถวนี้แต่จางลี่ซือรู้ทันว่าไม่ใช่ บุรุษระบายรอยยิ้มอ่อนโยน เป็นรอยยิ้มที่มอบให้นางเพียงผู้เดียว นางเตรียมลุกขึ้นเพื่อถวายการคำนับแต่อีกฝ่ายยก
