“ขอประทานอภัย ซือหวางเฟย”
เมื่อได้รับคำยกย่องนางก็พึงพอใจขึ้นมา อันที่จริงแล้วนางไม่มีความแค้นเป็นส่วนตัวกับเฟยเทียนสักเท่าไหร่ คนที่นางแค้นก็มีแต่คนในตระกูลจางที่ทำร้ายทารุณนางตั้งแต่ยังจำความได้ ซึ่งก็คือในวัยเยาว์ที่นางยังอายุไม่ถึงเลขสิบด้วยซ้ำ
ทว่ามาคิดดูแล้วเฟยเทียนไม่เคยบอกรัก มีแค่ความห่วงใย คำหวานปลอบประโลมจิตใจในยามเหนื่อยล้า แต่กลับควงจางซูหนี่ออกงาน ไปเที่ยวช่วงเทศกาล แม้จะมีข้ออ้างว่าฮูหยินไม่อนุญาตให้ชวนนางออกไปก็ตาม กระนั้นก็สามารถปฏิเสธไม่ไปกับจางซูหนี่ได้ แต่เลือกที่จะไม่ทำ สำหรับจางลี่ซือแล้วเป็นคนอื่นไม่เจ็บเท่าเป็นจางซูหนี่ พี่สาวต่างมารดาที่ทารุณนางมาตลอด
อีกทั้งในวันส่งตัวนางไปถวายให้กับดินแดนเหนือ นางได้แอบส่งจดหมายไปให้แต่ก็ไร้วี่แวว เฟยเทียนยังไม่รั้งนางเหตุใดนางต้องอาลัยอาวรณ์กับบุรุษเช่นนี้ด้วย
“จดหมายของซือหวางเฟยมาไม่ถึงกระหม่อม…”
“…?”ประโยคนั้นทำเอาจางลี่
