“เหตุใดจึงไปยืนตากลมเช่นนั้น จะไม่สบายเอาได้”ว่าพลางสาวเท้าก้าวเดินไปหานางอย่างเชื่องช้า ในตอนที่กำลังยื่นแขนออกไปโอบกอดร่างของนางมานั้น สตรีตัวน้อยก็ได้เอ่ยด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ
“หม่อมฉันมิใช่บุตรีของตระกูลจางเพคะ…”กลั้นใจเอ่ยออกไป ไม่เร็วก็ช้าในสักวันอันตงหยางก็ต้องรู้อยู่ดีเว้นเสียแต่ว่านางจะจากไปเสียตอนนี้
อีกอย่างอันตงหยางคงระแคะระคายในสิ่งที่ฮูหยินเอ่ยเพียงแต่ไม่ได้เอ่ยถามออกมา นางไม่อยากกลายเป็นสตรีโป้ปดกับอันตงหยาง เพราะนาง…
ตึกตัก ตึกตัก
…ใช่แล้ว ความรู้สึกนี้…ข้ามีใจให้หยางอ๋อง แม้ข้าจะสับสนและโป้ปดตนเองมาหลายครั้ง ทว่าก็มิอาจหลีกเลี่ยงความจริงได้ ข้า…มีใจให้หยางอ๋องสุดหัวใจ จึงอยากเป็นสตรีที่ดูดีต่อหน้าหยางอ๋อง…
“อืม”
หันมาเผชิญหน้ากับบุรุษ ดวงตาที่ก้มหลุบต่ำลงค่อย ๆ ช้อนขึ้นอย่างเชื่องช้า เกรงว่าจะเจอสายตาดุพาให้หัวใจดวงน้อยปวดร้าว
จริงอยู่ที่นางได้รับความเอ็นดูความปลอดภ
