“ลุกขึ้นเถอะ ตามสบายเลย”
ไทเฮาว่าพลางผายมือเชื้อเชิญให้จางลี่ซือนั่งลงตรงข้ามกับตน ซึ่งมีถ้วยน้ำชาวางอยู่หนึ่งที่ สตรีนางน้อยวางตัวด้วยกิริยาท่าทางงดงาม ทุกท่วงท่าของนางมีรอยยิ้มเฉิดฉาย แววตาเต็มไปด้วยความจริงใจ
“ขอบพระทัยเพคะไทเฮา”
“อยู่กับตงหยางเป็นเช่นไรบ้างเล่า?”
“หยางอ๋องดูแลหม่อมฉันไร้ที่ติเพคะ เพราะความเมตตาจากหยางอ๋องทำให้หม่อมฉันสุขสบายเหลือเกินเพคะ”
“ดีแล้ว ข้าได้ข่าวว่าโตขึ้นมาตงหยางมีนิสัยโหดร้ายก็เป็นกังวลว่าจะมีสตรีนางใดเคียงคู่ตงหยางได้”
จางลี่ซือหลุดหัวเราะออกมาเบา ๆ ในคราแรกสิ่งที่ไทเฮาพูดไม่ผิดเลยแม้แต่น้อย นางเองก็เคยได้รับความเย็นชาจากบุรุษจนหัวใจดวงน้อยแทบแข็งไปหลายรอบ แต่ด้วยความมุ่งมั่นอยากเอาชีวิตรอดของตนทำให้สามารถอยามาจนถึงตอนนีได้ พอได้มานึกถึงความหลังเช่นนี้แล้วก็อดขอบคุณความบ้าบิ่นของตนเองไม่ได้
“แม้ว่าหลายคนเห็นเช่นนั้นก็เพราะไม่ได้สัมผัสถึงหัวใจของหยาง
