ย้อนกลับไปสักเล็กน้อย
เช้าวันนั้นอันตงหยางเตรียมตัวเข้าเฝ้าไทเฮา อีกทั้งยังเตรียมของขวัญเพื่อเอาอกเอาใจญาติผู้ใหญ่ผู้นี้อีกด้วย ในใจเบิกบานเพราะนอกจากจะได้เข้าพบไทเฮาผู้ที่ตนเคารพแล้ว หลังจากนี้ก็จะได้เที่ยวเล่นกับสตรีของตน ได้เห็นท่าทางที่นางชื่นชมสิ่งต่าง ๆ แค่คิดก็มีความสุขแล้ว
“ถวายบังคมพะยะค่ะ เสด็จย่า”
“อืม ในที่สุดเจ้าก็มาสักที ข้าเกือบลืมไปเสียแล้วว่าหน้าตาเจ้าเป็นเช่นไรหลานเอ๋ย”
ไทเฮายื่นมือออกมาสัมผัสเรือนผม ใบหน้าคมคาย อันตงหยางระบายรอยยิ้มด้วยความเคารพรัก
“นั่งก่อนสิ ไม่ได้เจอเจ้านานข้าอยากคุยด้วยสักหน่อย”ผายมือเขื้อเชิญหลานชายให้นั่งตรงกันข้ามกับตนก่อนจะเอ่ยต่อว่า”เป็นเช่นไรบ้างเล่า จากบ้านจากเมืองใหญ่ไปอยู่ดินแดนเหนือสุดเช่นนั้น?”
“คราแรกก็มีหลายสิ่งไม่สะดวกสบายพะยะค่ะ ทว่าตอนนี้ทุกอย่างลงตัวดีแล้ว อีกอย่างไม่ถือว่าจากบ้านจากเมืองแต่กลับสู่บ้านเมืองจะถูกกว่า พะย่ะค่ะ”
