แพรรดาออกมาจากห้องนอนก็ตรงไปยังบันไดที่ทอดยาวลงไปยังผืนน้ำทะเลเบื้องหน้า เธอแหวกว่ายอยู่ในน้ำสีฟ้าสดใสอย่างผ่อนคลาย ไม่นานนักทิวัตถ์ก็ตามลงมา
“ชอบที่นี่ไหม”
“ชอบค่ะ รดาไม่คิดเลยว่าจะได้มาที่นี่”
“มีที่ไหนบ้างล่ะที่อยากไป”
“หลายที่เลยค่ะ รดาเอาแต่เรียนเลยไม่ค่อยได้เที่ยวเท่าไหร่ คุณวัตถ์มาเที่ยวบ่อยไหมคะ”
“ก็มีบ้างแต่ไม่ค่อยบ่อยเท่าไหร่”
“รดาถามได้ไหมคะว่าไปเที่ยวกับใคร”
“ถ้าบอกไปคนเดียวคุณก็คงไม่เชื่อ”
“ใครจะเชื่อล่ะค อย่างคุณวัตถ์คงพาสาวๆ ไปด้วยใช่ไหม”
“ครับ” เขาเลือกที่จะตอบตามความจริง
“แล้วเคยพาใครมาที่นี่ไหม”
“ครั้งแรกครับ”
“คุณวัตถ์ไม่ชอบทะเลเหรอคะ”
“ผมชอบทะเลนะ แต่ก็เที่ยวแค่ในประเทศเพราะไม่ค่อยมีเวลามาก”
“รดาพอเข้าใจค่ะ เป็นผู้บริหารก็เหนื่อยเหมือนกันนะคะไม่ค่อยมีเวลาหยุดพักเลย”
“ผมชินแล้ว ว่าแต่รดาเถอะมาเป็นเลขาผมเดือนกว่าแล้วเหนื่อยไหม”
“แรกๆ ก็เหนื่อยค่ะ แต่ตอนนี้
