แสงทองของเช้าวันใหม่ที่ส่องทะลุผ้าม่านสีทึบเข้ามานั้นไม่ได้ทำให้คนที่นอนกอดกันอยู่รู้สึกเลยว่าถึงเวลาที่ทั้งสองต้องตื่นนอนกันแล้ว เวลาผ่านไปจนเกือบเที่ยงแพรรดาถึงได้รู้สึกตื่น แต่เธอก็ยังไม่กล้าขยับเพราะตอนนี้ท่อนแขนของเขายังโอบรัดตัวเธออยู่
หญิงสาวหน้าแดงระเรื่อเมื่อนึกไปถึงเรื่องที่ผ่านมาไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้าเธอกับเขาร่วมรักกันอย่างไม่รู้เหนื่อย เธอจำไม่ได้ว่าตนเองกรีดร้องเพราะความสุขสมไปกี่ครั้งต่อกี่ครั้งรู้แต่ทุกครั้งมีแต่ความสุขจนแทบขาดใจ แม้จะรู้สึกเจ็บแต่ความสุขที่ได้รับมันก็ทดแทนกันได้เป็นอย่างดี
แพรรดารู้ว่าตนเองเป็นผู้หญิงใจง่ายที่ยอมนอนกับเขาทั้งที่เพิ่งได้มาทำงานด้วยกันแค่เดือนเศษแต่ถ้านับเวลาที่เธอแอบชอบเขามันก็นานนับสิบปีแล้ว มันอาจจะดูไม่เข้าท่าแต่เธอก็โตพอที่จะรับผิดชอบตนเองได้
ถ้าหากหลังจากนี้ความสัมพันธ์จะเปลี่ยนไปในทิศทางไหนแพรรดาก็ยินดีจะรับกับสิ่งที่ตามมา
เมื่อคืน
