“ผมว่าเอาอย่างนี้ดีกว่าท่านวิทชยุต เราจัดงานแต่งงานของเด็กๆ ตามฤกษ์สะดวก ผมคิดว่าอีกสองสัปดาห์น่าจะเตรียมงานทัน ทุกคนเห็นด้วยมั้ย” คุณธีรเทพเริ่มรวบรัด เพราะอาการปากเสียของบุตรชายอาจจะทำให้ทุกอย่างที่ท่านกำลังทำอยู่พังลงไม่เป็นท่า
“ก็ได้ครับ ทางผมไม่ขัดข้อง” ท่านวิทชยุตตอบโดยไม่ถามความเห็นของใครทั้งสิ้น
เมื่อผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายตกลง ฝ่ายว่าที่เจ้าบ่าวเจ้าสาวก็ต้องยอมรับตามที่ผู้ใหญ่ต้องการ แต่สิ่งที่ทำให้วรดาขัดใจเป็นอย่างมาก นั่นก็คือการที่ผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายบอกให้ว่าที่เจ้าบ่าวของเธอมาส่งเธอที่บ้าน เพื่อที่ว่าทั้งสองจะได้ทำความคุ้นเคยกัน สำหรับผู้ใหญ่อาจจะมองว่าดี แต่สำหรับเธอ ตอนนี้มันเหมือนกับตกนรกทั้งเป็นก็ไม่ปาน
“ทำไมคุณถึงยอมแต่งงาน หรือเพราะคุณก็ต้องการเงินไม่ต่างจากพ่อคุณ” หลังจากที่เงียบมานานนี่คือประโยคแรกที่ธีทัตกล่าวกับว่าที่เจ้าสาวของเขา
“ใช่ค่ะ ฉันคงเหมือนพ่อฉันที่หิวแต่เงิ
