บทที่ 2 ถอดแหวน 4
780 คำ
มธุมาสกระชับกระเป๋าถือในมือ ขณะมองตึกสูงทันสมัยที่เป็นสำนักงานใหญ่ของธนาคารสยามชาติ และบริษัทวัสวัตธาดาแลนด์ จำกัด (มหาชน) อสังหาริมทรัพย์ชั้นนำของเมืองไทย กิจการหลักๆ ของตระกูลวัสวัตธาดาที่ตอนนี้กัญจน์คุมบังเ**ยนอยู่ทั้งหมด ยังไม่นับรวมหุ้นใหญ่ของโรงพยาบาลสยามรักษ์ที่อยู่ในมือ จึงกลายเป็นผู้ถือหุ้นหลักของโรงพยาบาล
กัญจน์นัดให้เธอมาเซ็นใบหย่าที่บริษัทแทนที่จะไปสำนักงานเขตก็เข้าใจได้อยู่ คนงานยุ่งล้นมือทุกวันอย่างเขาคงไม่สะดวกเดินทาง นัยว่าเดี๋ยวจะเสียเวลาทำเงินทำทองนับร้อยล้านพันล้าน ก็แค่หย่า...มอบอำนาจให้เลขาคนสนิทอย่างเสกสรรไปดำเนินเรื่องแทนแป๊บเดียวก็จบแล้ว
เธอเดินเชิดหน้าท่วงท่ามาดมั่นเข้าไปในอาคาร แจ้งการนัดหมายกับแผนกต้อนรับและประชาสัมพันธ์ตามกฎ แม้พนักงานทุกคนต่างรับรู้ว่าบอสใหญ่แต่งงานแล้ว แต่ไม่เคยมีใครเห็นหน้าคนเป็นภรรยาตามสื่อ จึงไม่รู้จักรู้ถึงฐานะของเธอ เธอเองก็ไม่เคยมาเหยียบที่นี่เลยสักครั้ง ตามคำสั่งห้ามเด็ดขาดของคนที่กำลังจะกลายเป็นอดีตสามี ผิดกับคนรักของเขาที่สามารถเข้านอกออกในห้องทำงานท่านประธานได้ตามใจชอบ
ทุกคนจึงรู้จักพิมพ์รวีในฐานะคนรักที่กำลังจะขึ้นแท่นเป็นว่าที่ภรรยาของกัญจน์ วัสวัตธาดา แต่ไม่ใคร่ให้ความสนใจคนเป็นเมียตัวจริงเช่นเธอ ในเมื่อผู้เป็นสามียังไม่สนใจให้เกียรติกัน อีกไม่นานก็คงจะหย่าร้างกันไปในที่สุด
ซึ่งพวกเขาก็คิดถูก!
มธุมาสกระตุกมุมปากเหมือนจะยิ้ม แต่ก็ไม่ยิ้ม รอไม่นานเสกสรรที่เป็นทั้งเลขาและคนสนิทของกัญจน์ก็ก้าวออกจากลิฟต์ส่วนตัวของท่านประธานบริหาร เดินตรงเข้ามาต้อนรับเธอด้วยตัวเอง
“เชิญที่ห้องท่านประธานครับคุณมธุมาส” เขาผายมือออก เรียกขานเธออย่างเป็นทางการ แม้จะรู้จักคุ้นเคยกันดีอยู่
“ขอบคุณค่ะ”
เธอพยักหน้าแล้วเดินตามเขาเข้าไปในลิฟต์ ตรงไปยังชั้นบนสุดที่เป็นห้องทำงานของประธานผู้บริหาร เสกสรรเปิดประตูให้เธอเข้าไปภายในห้องโอ่งโถงเรียบหรูโดยที่เขายืนอยู่นอกห้อง ก่อนจะปิดลงตามเดิมเมื่อเห็นว่าเจ้านายปรายตามองเป็นเชิงรับรู้แล้ว
กัญจน์นั่งหลังตรงสง่างามราวกับเป็นราชาของเมืองนี้อยู่บนเก้าอี้ตำแหน่งประธานบริหาร ผ่านฉากหลังที่เป็นบานกระจกกรุตั้งแต่พื้นจรดเพดานที่ครอบคลุมทิวทัศน์พื้นที่เศรษฐกิจสายหลักของประเทศ สายตาเยือกเย็นคมกริบไม่ได้มองเธอตรงๆ เพียงแค่ปรายตา ก็ทำเอาเธอรู้สึกเหมือนเป็นแค่มดปลวกที่อยู่ใต้ฝ่าเท้าของเขาเท่านั้น
“มาเร็วดีนี่” เขายิ้มเยาะ แววตาเสียดสีชัดเจน
มธุมาสยักไหล่
“ฉันรู้ว่าคุณงานยุ่งรัดตัว เกรงว่าถ้าทำให้เสียเวลา คงจะรับผิดชอบความเสียหายไม่ไหวหรอกค่ะ”
“ฉันคิดว่าเธอจะไม่กล้ามาซะอีก”
“คุณคิดมากไปแล้วค่ะ ฉันบอกว่าจะหย่าก็คือหย่า”
“ฮึ! ถ้าเธอรู้จักคิดได้ให้เร็วกว่านี้ เราสองคนก็คงไม่ต้องเป็นเหมือนทุกวันนี้หรอก”
ก็คงจะจริง... ถ้าเธอยอมขัดใจคำขอของบิดาที่ต้องการให้แต่งงานกับเขาเพื่อช่วยบริษัท ถ้าเธอเอ่ยปากปฏิเสธคุณย่าที่หวังดีอยากจะตอบแทนเธอที่ช่วยชุบชีวิตหลานชาย ถ้าเธอไม่เห็นแก่ตัวเพราะความรักที่มีต่อเขา ทั้งๆ ที่เขาประกาศกร้าวต่อหน้าทุกคนว่ารักพิมพ์รวี ไม่ใช่เธอ
วันนี้...พวกเราอาจไม่ต้องจบกันถึงขั้นแตกหักอย่างนี้ก็เป็นไปได้
“ที่ผ่านมาฉันคงทำให้คุณรู้สึกแย่มาก ฉันไม่ควรรักคุณตั้งแต่แรกเลยจริงๆ ไม่ควรดื้อตามตื๊อคุณไม่เลิก ฉันผิดเอง ขอโทษนะคะที่สร้างความลำบากให้คุณ แต่ต่อไปนี้ฉันจะไม่ทำแบบนั้นอีก ฉันสัญญา”
กัญจน์มองยัยผู้หญิงดื้อรั้นอวดดีที่เอาแต่นั่งนิ่งสงบเสงี่ยมเจียมตัวแล้วเขาไม่ชินเลย วูบหนึ่งมีความสับสน ในซอกหลืบมุมใดมุมหนึ่งของหัวใจใจคล้ายมีคลื่นใต้น้ำก่อตัวขึ้นโดยไม่รู้ที่มา รู้แต่ว่ามันทำให้เขากระวนกระวายแปลกๆ ต่อมาก็นึกใจหาย รู้สึกได้ว่าสาวน้อยที่คอยวิ่งไล่ตามเขาต้อยๆ ไม่ว่าเขาจะดีหรือร้ายใส่เธอได้เลือนหายไปแล้วต่อหน้าต่อตา
- ผู้เขียน
