เขาอยู่ภูเก็ตจนจะกลายเป็นลูกทะเลแล้ว
นานกี่วันแล้วที่กัญจน์ใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ก็จำไม่ได้ รู้แต่ว่าตอนนี้ท้องของมธุมาสเริ่มอุ้ยอ้ายแล้ว ส่วนตัวเขาก็ผิวคล้ำลงเรื่อยๆ โดนแดดทะเลเผาจนกลืนไปคนในพื้นที่ หากไม่นับถึงความคุ้นเคยกับผู้คนที่เขาเข้าไปตีสนิทด้วย ซื้อผลหมากรากไม้ พืชผักและอาหารที่มีประโยชน์กับคนท้อง เพื่อให้ช่วยออกหน้าคอยแวะเวียนส่งให้เมียเขา เพราะถ้าเขาให้เองเธอคงโยนทิ้งถังขยะ รวมไปถึงอาหารการกินที่เขาเริ่มจะชินจนกินแกงไตปลาเป็นแล้วละก็นะ
พ่อค้าแม่ขายและคนที่นี่รู้จักเขาในฐานะ ‘คนง้อเมีย’ ไม่ใช่กัญจน์ วัสวัตธาดา ประธานผู้กุมเศรษฐกิจของประเทศไว้ในกำมือ
“พ่อหนุ่ม วันนี้มีส้มสายน้ำผึ้งกับมะละกอสุกหวานๆ ให้เมียเอ็งด้วยนะ ส่วนนี่น้ำมะพร้าวของโปรดของเมียเอ็ง” คุณป้าร้านผลไม้ชูถุงผลไม้และมะพร้าวที่ปอกลูกแล้วให้เขาดูพร้อยรอยยิ้ม
“ผมเหมาหมดเลยครับป้า” กัญจน์เดินเข้าไปยื่นธนบัตรใบละพันให้ป้า
