“พี่ไม่โกรธมาร์เหรอคะ” ถามเสียงอ่อย
“แรกๆ ก็มีงอนบ้าง แอบเสียใจน้อยใจบ้างที่มาร์ขายของที่พี่ให้ไปหมดเลย ทำยังว่าจะตัดขาดจากพี่ไปจริงๆ ยังงั้นแหละ ทั้งๆ ที่พี่คิดจนหัวแทบผุว่าจะทำยังไงให้เราได้กลับมาอยู่ใกล้กันเหมือนเดิม เพราะเราสองคนหย่ากันไปแล้ว พี่ไม่มีสิทธิ์อะไรในตัวมาร์อีก ไม่กล้าแม้แต่จะขอร้อง พี่ก็เลยให้คอนโดมาร์ที่อยู่ที่เดียวกันกับพี่ เพราะพี่หวังว่าเราจะมีโอกาสได้เดินเฉียดใกล้กันไปมา แค่พี่ได้เห็นหน้ามาร์ พี่ก็ดีใจแล้ว ดีกว่าที่พี่จะไม่ได้รับรู้รับเห็นความไปของมาร์อีกเลย ถ้าเป็นแบบนั้นพี่คงทรมานตายแน่ๆ”
“ไม่ต้องมาพูดเลย ใครล่ะที่เป็นคนขอหย่าทุกครั้งที่เจอหน้ากัน” เธอทุบอกแกร่งแรงๆ ไปทีหนึ่งด้วยความหมั่นไส้
“ที่พี่กล้าพูดเพราะรู้ว่ามาร์รักพี่ มาร์ไม่มีวันหย่ากับพี่เด็ดขาด แต่พี่มันเลวมัวแต่ลำพองใจและทำร้ายจิตใจมาร์มากเกินไป ทำให้มาร์ทนไม่ไหวเอ่ยปากขอหย่ากับพี่ต่อหน้าคุณย่า รู้มั
