“มาร์...”
คิดปุ๊บเสียงของท่านก็ดังแว่วเข้ามาในหูทันที มธุมาสหันขวับไปตามเสียงเรียก แล้วก็เบิกตาโพลงอย่างตกตะลึงคาดไม่ถึง น้ำตาร่วงเผาะๆ เธอยกมือขึ้นปิดปาก ความรู้สึกตีตื้อวิ่งวนในอกมีทั้งดีใจ ประหลาดใจและไม่อยากจะเชื่อประดังปนเปกันไป
“พ่อ...”
กว่าจะคลำหาเสียงเจอและเอ่ยเรียกขานท่านออกมาได้ ทำเอาคนรอบข้างลุ้นกันจนตัวโก่ง รอยยิ้มและเสียงตบมือดังขึ้นพร้อมๆ กันเมื่อมธุมาสลุกพรวดเข้าไปกอดบิดาแน่นแฟ้น แล้วร้องไห้ปล่อยโฮออกมาอย่างสุดกลั้น ราวกับเป็นเด็กหญิงตัวน้อยๆ ที่ขวัญหนีดีฝ่อเพราะพลัดหลงกับพ่อแม่ แล้วโชคดีได้กลับมาเจอกันอีกครั้ง
“มาร์คิดถึงพ่อ... คิดถึงที่สุดเลย” เอ่ยพลางสะอึกสะอื้นด้วยความดีใจ
“พ่อก็คิดถึงมาร์เหมือนกัน พอหมอบอกว่าพ่อออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว พ่อก็รีบมาเซอร์ไพรส์มาร์ถึงที่นี่เลยนะลูก”
ตอนแรกมัวแต่ดีใจที่เห็นหน้าท่านจึงไม่ทันคิด พอบิดาเอ่ยปาก มธุมาสก็ผละออกแล้วถามท่านด้วยคว
