ขนตายาวงอนหนาเป็นแพที่เปียกชื้นไปด้วยหยาดน้ำตาลืมขึ้นอย่างสะลึมสะลือ หลังจากกัญจน์กระดกขวดเหล้าเป็นว่าเล่น เขาไม่รู้ว่าตอนนี้กี่โมงกี่ยามแล้ว ไม่รู้ว่าเป็นวันอะไร วันที่เท่าไร...
เขาไม่สน!
ชายหนุ่มค่อยๆ พยุงตัวพิงหลังกับโซฟา พาดต้นคอบนเบาะหนัง แหงนหน้ามองเพดาน แต่สิ่งที่อยู่ในแววตามีเพียงความว่างเปล่า มือที่แตกยับมีเลือดเกรอะกรังเพราะชกกำแพงควานหากล่องบุหรี่ขึ้นมาจุด ดูดเข้าเต็มปอดแล้วเงยหน้าพ่นควันออกมา ในห้องที่มืดมิดเหมือนใจของเขาทั้งกว้างและเงียบสงัด มองไปทางไหนก็มีแต่ความอ้างว้างที่น่าปวดใจ มันวังเวงเสียจนเขาได้ยินเสียงลมหายใจและหัวใจที่เต้นอยู่ บ่งบอกให้รู้ว่าเขายังมีชีวิตอยู่กับความเจ็บปวดเพียงลำพัง
ใช่ มีเพียงแค่เขา...
ส่วนคนที่เคยอยู่ร่วมบ้านได้จากไปแล้ว ไปจากสายตาเขา... ไปจากชีวิตของเขา...
ป่านนี้มธุมาสคงจะมีชีวิตใหม่ที่ดี คงจะมีรอยยิ้มและมีความสุขยิ่งกว่าตอนที่อยู่กับผู้ชาย
