“ไม่ต้องมาแกล้งไขสือ นายคชานั่นคงเป็นเหยื่อรายใหม่ของเธอล่ะสิท่า”
หญิงสาวมองเขาอย่างเย็นชา ในใจเดือดปุดๆ ผิดกับเนื้อตัวที่สั่นระริกราวกับโดนเขาเอาน้ำเย็นจัดราดรดหัว
“ถ้าใช่แล้วจะทำไม เกี่ยวอะไรกับคุณไม่ทราบ”
“ยอมรับแล้วล่ะสิว่าคิดจะเกาะมัน” เขาเค้นเสียงลอดไรฟัน มือก็ลงแรงบีบหนักขึ้นจนนิ้วบุ๋มเข้าไปในเนื้อ
มธุมาสเชิดหน้าสู้ตาเขาโดยไม่กะพริบ ทั้งที่คางเธอเจ็บแทบร้าว แต่ถึงจะเจ็บแค่ไหนก็ยังไม่เจ็บเท่าใจที่โดนเขาเหยียดหยาม
“ฉันจะเกาะใครมันก็เป็นเรื่องของฉัน ไม่ได้ไปเกาะอยู่บนหัวคุณสักหน่อย”
อีกนัยหนึ่งก็คือ...เขาแส่!
“ฉันก็ไม่อยากจะยุ่งนักหรอกว่าเธอจะไปมั่วกับใคร ถ้ามันไม่เกี่ยวกับเรื่องงาน” เขาตะคอกกลับ
“ฉันก็ปฏิเสธไปแล้วไง คุณหูตึงเหรอ”
“เธอไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ พรุ่งนี้ไปรายงานตัวที่สยามชาติ ต่อไปโครงการวิลล่าเธอจะต้องเป็นคนรับผิดชอบประสานงานดูแลทั้งหมด”
มธุมาสมองเขาราวกับตัวประหลาด
