“ทำบ้าอะไรของเธอ...หา!?”
“ทำในสิ่งที่ฉันควรทำ คุณไม่มีสิทธิ์มาล่วงเกินฉันแบบนี้” มธุมาสกัดฟันเชิดหน้าสู้ แม้จะเจ็บร้าวเหมือนถูกบดขยี้ปลายคางจนแหลกละเอียด
“จะเล่นตัวไปทำไม ทำยังกับว่าไม่เคยนอนด้วยกันยังงั้นแหละ อ้อ...หรือคิดจะโก่งค่าตัว เท่าไหร่ล่ะ ถ้าบริการฉันดีๆ ถึงใจ ฉันเปย์ไม่อั้น” เขาแสยะยิ้มกวาดตามองเธอทั้งเนื้อทั้งตัวอย่างดูถูก
“ถ้าคุณเรียกการข่มขืนว่าเป็นการสมยอม ฉันก็คงได้แต่ขยะแขยงคุณเท่านั้นแหละ คุณมันน่ารังเกียจยิ่งกว่าที่ฉันคิดไว้ซะอีก”
“รังเกียจงั้นเหรอ?” เขาเค้นเสียงลอดไรฟัน กระชากใบหน้าเรียวเล็กเข้ามาใกล้ๆ แล้วกระแทกจูบดุดันจนริมฝีปากอวบอิ่มแตกมีเลือดซึม ก่อนจะพูดตอกย้ำเหมือนจะให้ฝังลึกจนเธอไม่มีวันลืมว่า “ถึงจะรังเกียจ แต่เธอก็เป็นเมียไอ้ผู้ชายที่น่าขยะแขยงคนนี้แล้ว”
“ภูมิใจนักเหรอที่มีปัญญาทำได้แค่รังแกคนที่อ่อนแอกว่า?” มธุมาสจ้องตากัญจน์อย่างเกลียดชัง สีหน้าเต็มไปด้ว
