ภายในเพนส์เฮาส์ระดับไฮคลาส แสงสลัวของดวงจันทร์สาดกระทบเจ้าของร่างสูงสง่าที่นั่งพิงศรีษะกับพนักโซฟาอย่างอ่อนล้า ทำให้คนทั้งคนดูโดดเดี่ยวอ้างว้างมากกว่าที่เคย
เดิมทีกัญจน์ตั้งใจว่าหลังออกจากโรงแรมจะแวะไปหาคนรักที่โทร. มาออดอ้อนบ่นคิดถึงเขา แต่สุดท้ายเขาก็เบี้ยวนัด ขับรถด้วยความเร็วสูงกลับมาที่นี่ สถานที่ส่วนตัวที่เขาไม่เคยอนุญาตให้ใครรุกล้ำเข้ามาแม้แต่คนเดียว
หลังหย่ากับมธุมาส กัญจน์ก็ไม่เคยกลับไปที่เรือนหออีกเลย เขารู้สึกว่าบ้านหลังนั้นโล่งและกว้างเกินไป ทำให้ใจเขาโหวงๆ อย่างไรชอบกล จู่ๆ ก็รู้สึกแปลกที่แปลกทางจนทำให้ไม่อาจข่มตา ไม่ชินที่ต้องอยู่คนเดียว ทั้งที่ตลอดเกือบสี่ปีที่แต่งงานกับมธุมาส เขากลับไปที่นั่นอาทิตย์ละครั้งสองครั้งเท่านั้น ส่วนใหญ่จะอยู่ที่เพนต์เฮาส์แห่งนี้เป็นหลัก ตอนนี้ก็เลยอยู่แบบถาวร จะแวะเวียนไปหาพิมพ์รวีบ้างเมื่อโดนรบเร้า
อันที่จริงเขาควรทำตามที่พิมพ์รวีพูดเป็นนัยๆ
