“เพราะฉันสงสารลูกถึงได้ตัดสินใจแบบนี้ สิ่งที่คุณทำกับฉันมันทำให้ฉันกลัว ฉันไม่รู้จริงๆ ว่าจะมีวันที่ทำใจได้ แล้วกลับไปอยู่กับคุณได้อีกมั้ย ฉันกลัวว่าถ้ามันไม่มีวันนั้น สุดท้ายจะทำให้ทั้งคุณทั้งลูกเจ็บปวด จบตอนนี้เถอะค่ะ ถึงจะเจ็บแต่ก็จบ แต่กว่าเจ็บไปเรื่อยๆ ไม่มีวันจบ”
หัวใจเธอยังไม่หาย แม้ปมที่มัดแน่นจะคลายออก แต่ก็ยังเป็นปมอยู่ มันคอยดึงรั้งทำให้เธอไม่อาจเชื่อใจเขาได้ จะเกลียดก็เกลียดได้ไม่เต็มที่ จะรักก็สับสนเกินกว่าจะกล้ายอมรับ เธอเกลียดความรู้สึกครึ่งๆ กลางๆ อย่างนี้จับใจ
เกลียดจนทนไม่ได้!
นี่ก็เป็นอีกหนึ่งเหตุผลที่เธอต้องการจากไป...
“ไม่ว่าคุณจะพูดยังไง ฉันก็ไม่มีวันเปลี่ยนใจ!” เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด สีหน้าเย็นชา แววตาแข็งกร้าว
กัญจน์รู้สึกราวกับโดนสายฟ้าฟาดที่กลางใจ แข้งขาอ่อน ยืนโงนเงนคล้ายฝ่าเท้าเหยียบอยู่บนปุยนุ่นที่ไม่อาจทรงตัวได้ สมองของเขาขาวโพลน ส่วนหัวใจถูกบีบรัดอั
