เจ้าหนี้สวาททาสหัวใจ

ล้างหนี้...1

หลังนายทศวรรษเสียชีวิตลง ญาดาได้นำพินัยกรรมที่บิดาได้เขียนสั่งเสียไว้ว่าให้ญาดาอาศัยอยู่ที่บ้านหลังนี้ ตราบเท่าที่เธอต้องการจะอาศัยอยู่ที่นี่ มาให้นางหงษ์อ่าน ทำให้นางหงษ์ไม่พอใจเป็นอย่างมาก แต่นางหงษ์ก็ไม่สามารถแสดงความไม่พอใจออกมาได้มากเท่าที่ควร ดังนั้นทางนี้จะเป็นทางเดียวที่ทำให้ญาดาไปให้พ้นบ้านหลังนี้ ถึงแม้ว่าญาดาจะไปตกนรกที่ไหน นางก็ไม่มีทางสนใจเป็นอันขาด

“หนูไม่ได้ย้อนค่ะคุณแม่ แต่ระหว่างหนูกับรัตน์เขาจะเลือกหนูได้ยังไงในเมื่อเขายังไม่เคยเจอเราทั้งคู่” ญาดาเอ่ยถามด้วยความเคลือบแคลงใจ

“สมัยนี้เทคโนโลยีมันไปถึงไหนต่อไหนแล้ว ฉันก็แค่ส่งรูปแกสองคนให้เขาดู แล้วเขาก็เลือกแกไม่ใช่ยัยรัตน์ อย่าสงสัยให้มันมาก เพราะแกกับยัยรัตน์มันก็ลูกฉันเหมือนกัน ฉันไม่ลำเอียงเพราะว่ายัยรัตน์เป็นลูกฉันหรอกนะ” เมื่อแข็งใส่นางหงษ์ก็เห็นท่าทีต่อต้านจากญาดา ดังนั้นถ้านางต้องการบรรลุเป้าหมายนางต้องใจเย็นกว่านี้ เพราะนางรู้ว่าญาดารักนางไม่ต่างจากแม่แท้ๆ ของตน

“แล้วทำไมคุณแม่ไม่ขอผลัดผ่อนเขาล่ะคะ คุณแม่ทำแบบนี้กับเราสองคนได้ยังไง ไม่ว่าหนูหรือรัตน์ถ้าไปอยู่ ณ จุดนั้นมันก็ตกนรกทั้งเป็นเหมือนกันแหล่ะค่ะ” ญาดาเอ่ยด้วยความท้อใจ ทำไมนางหงษ์ถึงเห็นเรื่องการที่เอาตัวเข้าแลกเป็นเรื่องง่ายๆ เพราะสำหรับเธอแล้ว การที่จะให้สิ่งมีค่าที่สุดกับใครสักคนมันต้องมีความรักเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย มนุษย์เราไม่ใช่สัตว์ที่จะสมสู่กันไม่เลือกหน้า

“แกคิดว่าฉันไม่พยายามเหรอ เรื่องนี้มันเป็นหนี้สินของพ่อแก แกเคยรู้บ้างมั้ยว่าพ่อแกติดการพนัน แล้วนี่ยังทิ้งหนี้สินไว้มากมาย ตั้งแต่ที่พ่อแกตาย ฉันก็พยายามมาตลอด แต่เมื่อฉันไม่ไหว ฉันเอ่ยปากให้คนเป็นลูกช่วย ฉันผิดด้วยเหรอ” นางหงษ์เริ่มบีบน้ำตา ทุกอย่างที่นางกำลังแสดงคือละครฉากใหญ่ เพราะคนที่ทำให้เกิดหนี้ก้อนโตนั้นไม่ใช่นายทศวรรษ แต่เป็นนางหงษ์เองที่ติดการพนัน และก็ไปกู้หนี้รายวันจนไม่สามารถชำระได้ เดือดร้อนนายทศวรรษต้องเอาบ้านไปจำนองไว้กับปราชญ์ วนิจปรีชากุล นักธุรกิจที่มีธุรกิจเกี่ยวกับอสังหาริมทรัพย์มากมาย ซึ่งนางหงษ์ก็ไม่เคยเห็นหน้า เพราะแต่ละครั้งที่ไปนางก็จะพบเพียงเลขาคนสนิทของปราชญ์เท่านั้น ซึ่งนางเดาได้เลยว่าคนระดับนั้นไม่มีทางมาจริงจังกับญาดาแน่นอน