เจ้าหนี้สวาททาสหัวใจ

ล้างหนี้...2

“แล้วทำไมคุณแม่กับคุณพ่อไม่บอกพวกเราก่อนหน้านี้ล่ะคะ เราจะได้ช่วยกันหาเงินมาใช้หนี้” ญาดากล่าวด้วยความเหนื่อยใจ

“ฉันไม่อยากให้พวกแกต้องมากทุกข์ใจกับเรื่องพวกนี้ ฉันก็เลยปิดเรื่องนี้ไว้ จนวันนี้ฉันไม่ไหวแล้ว แล้วอีกอย่างแกคงไม่อยากให้สิ่งที่พ่อกับแม่แกสร้างขึ้นมากับมือมันต้องตกไปเป็นของคนอื่นใช่มั้ย” นางหงษ์แสร้งบีบน้ำตา เล่าเรื่องความหลัง ทั้งที่ความเป็นจริงแล้วนางไม่ได้มีความซาบซึ้งอะไรกับเรื่องพวกนี้ หนำซ้ำตลอดเวลาที่ผ่านมานางพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้นายทศวรรษยกบ้านหลังนี้ให้นาง แต่นายทศวรรษกลับไม่ยอมยกให้นาง แต่ก็เป็นโชคเข้าข้างที่นายทศวรรษไม่ยอมเขียนพินัยกรรมยกบ้านหลังนี้ให้ญาดา เพราะฉะนั้นบ้านหลังนี้จึงตกอยู่ภายใต้การดูแลของนางในฐานะผู้จัดการมรดก

ในขณะที่ญาดาก็ไม่อยากฟ้องร้องอะไร เพื่อให้ได้ครอบครองซึ่งบ้านหลังนี้ เพราะความรักและเคารพนางหงษ์ และตลอดเวลาที่ผ่านมาญาดาก็สำนึกบุญคุณของนางหงษ์ ทำให้เธอได้แต่ปล่อยทุกอย่างเลยตามเลย แต่มาวันนี้ เมื่อรู้สถานะของบ้านหลังนี้แล้ว เธอจะยอมสูญเสียบ้านที่บิดามารดาของเธอสร้างมันมาด้วยความยากลำบากได้อย่างไร ตอนนี้ญาดาปวดหัวจนแทบคิดอะไรไม่ออกแล้ว

“แล้วตอนนี้หนูทำอะไรได้บ้างคะคุณแม่” ญาดาเอ่ยอย่างไร้ความหวัง

“แกก็แค่ตอบตกลง ฉันเชื่อว่าคนกตัญญูอย่างแก ยังไงเสียก็ต้องได้พบคนดี แต่ถ้าแกไม่อยากทำแกก็แค่ปฏิเสธ แม่จะปล่อยให้เขายึดบ้านหลังนี้ไป แล้วเราก็ไปเช่าบ้านอยู่กัน” นางหงษ์กล่าวเสียงเครือ ละครฉากนี้นางตีบทแตกเหลือเกิน เมื่อได้ยินนางหงษ์เอ่ยเช่นนั้น จิตใจของญาดาก็เต็มไปด้วยความเจ็บปวด ภาระที่มันหนักอึ้งกำลังตรึงอยู่ที่หัวไหล่ทั้งสองข้างของเธอ เธอควรจะทำอย่างไรดี

“หนูจะทำค่ะคุณแม่ คุณแม่ตอบตกลงได้เลย แล้วคุณแม่กับยัยรัตน์ก็ไม่ต้องย้ายไปไหนนะคะ เราต้องอยู่ด้วยกันค่ะ เพราะเราเป็นครอบครัวเดียวกัน” ญาดากล่าวออกมาหลังจากที่เธอตัดสินใจอยู่พักใหญ่ เธอไม่รู้เลยว่าเธอกำลังโดนแม่เลี้ยงของเธอหลอก นางหงษ์เองเมื่อได้ยินเช่นนั้นก็ยิ้มร้ายขึ้นมาทันที นางไม่อยากจะเชื่อเลยว่าญาดาจะรักนางถึงขนาดยอมเสียสละความสุขส่วนตัวแบบนี้ แต่ก็ช่างประไรล่ะ ในเมื่อเกิดเป็นคนโง่ ท้ายที่สุดก็ต้องตกเป็นเหยื่อของคนฉลาดอยู่ดี