เจ้าหนี้สวาททาสหัวใจ

ยอมรับเงื่อนไข

“แกตัดสินใจถูกแล้วแหล่ะลูก” นางหงษ์แสร้งทำท่าทางรักใคร่ แล้วกอดรั้งร่างบางของลูกเลี้ยงมาไว้ในอ้อมกอด ในที่สุดนางก็ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว

“แล้วหนูต้องไปพบเจ้าหนี้ของเราเมื่อไหร่คะ” ญาดากล่าวด้วยความเจ็บปวด คงไม่มีทางใดที่เธอจะรักษาบ้านหลังนี้ไว้อีกแล้ว นอกจากเอาตัวเข้าแลกเท่านั้น

“เดี๋ยวขอฉันคุยกับเขา แล้วฉันจะบอกแกอีกทีนะ” นางหงษ์หัวใจพองโตขึ้นมาทันที อีกไม่นานกาฝากก็จะออกไปจากชีวิตของนาง ในขณะที่ญาดานั้นไม่เคยคิดกับนางหงษ์เป็นอย่างอื่นเลยนอกจากรักนางหงษ์เหมือนมารดาผู้ให้กำเนิด

“แล้วคุณแม่อย่าไปเล่าเรื่องที่คุณแม่เอารัตน์กับหนูให้เขาเลือกนะคะ หนูไม่อยากให้รัตน์ต้องเสียใจอย่างที่หนูรู้สึกในวันนี้” ญาดานึกถึงเรื่องนี้ขึ้นมา เธอจึงเอ่ยเตือนนางหงษ์ออกไป ในขณะที่นางหงษ์ได้แต่แอบหัวเราะในใจ ใครจะไปบอกล่ะ ในเมื่อนางไม่ได้ทำอย่างที่บอกกับญาดาเลยสักนิด นางเลือกญาดาตั้งแต่ต้น เพราะฉะนั้นก็ไม่มีเหตุผลใดที่นางจะต้องไปบอกบุตรสาวของนาง

“สบายใจได้ ฉันไม่บอกยัยรัตน์หรอก” เสียงตอบอย่างเสแสร้งทำให้ญาดาสบายใจขึ้นมาเปราะหนึ่ง

หลังจากที่ตกลงกันเรียบร้อยแล้ว อีกไม่กี่วัน ญาดาก็ได้รับการบอกกล่าวจากนางษ์ นั่นก็คือการที่เธอต้องไปพบปราชญ์ นางหงษ์จัดแจงกระเป๋าเสื้อผ้าให้หญิงสาว ด้วยกลัวว่าเธอจะเปลี่ยนใจ ก่อนที่จะพาญาดานั่งแทกซี่ไปส่งยังเพนท์เฮาส์สุดหรูใจกลางเมือง ตามที่นางได้แผนที่มาจากเลขาคนสนิทของปราชญ์นั่นเอง

“หนูต้องอยู่ที่นี่จริงๆ ใช่มั้ยคะคุณแม่” ญาดารู้สึกกลัวขึ้นมาทันที่ เมื่อนางหงษ์ต้องกลับไปตามคำสั่งของเจ้าของสถานที่ ซึ่งเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยแจ้งเธอสองคนแม่ลูก ว่าเจ้าของสถานที่อนุญาตให้ญาดาเข้าไปเพียงคนเดียวเท่านั้น

“ฉันส่งได้เท่านี้แหล่ะ จำไว้มันไม่มีอะไรน่ากลัวหรอก แกเป็นคนกตัญญู สักวันแกต้องพบกับความสุข” เป็นครั้งแรกที่นางหงษ์เอ่ยออกมาจากใจ แม้ปากจะบอกว่าอยากจะให้ลูกเลี้ยงออกไปจากบ้าน หากเมื่อถึงเวลาจากลา นางก็ใจหายไม่น้อย

“ค่ะ ฝากดูแลน้องดีๆ ด้วยนะคะคุณแม่ อย่าให้น้องต้องมาเจออย่างหนูนะคะ” แม้ว่าตนเองจะต้องพบกับความลำบาก แต่เธอก็ยังไม่อยากให้หทัยรัตน์ต้องพบกับชะตากรรมเดียวกับเธอ

“ไม่ต้องห่วงหรอก เข้าไปได้แล้ว เดี๋ยวฉันก็จะกลับแล้ว” นางหงษ์รีบบอกลา ตอนนี้ความรู้สึกบางอย่างกำลังทำให้นางรู้สึกผิดขึ้นมา