“ไข่เอายาดมและยาหอมมาให้ที เร็วๆ สิวะ”
“ครับพ่อเลี้ยง”
ไข่เพิ่งเห็นแววตากระวนกระวายร้อนรนใจของพ่อเลี้ยงภูธเนศครั้งแรก ตัวเองออกคำสั่งกลั่นแกล้งเขาแท้ๆ พอรู้ข่าวว่าแม่เลี้ยงดาหวันเป็นลมแดดก็รีบวิ่งไปช้อนอุ้มร่างบางเข้ามาในห้องทำงาน เจ้านายเขาโคตรปากแข็งเป็นที่หนึ่ง
“ดาหวัน”
ฝ่ามือหนาลูบศีรษะของคนหมดสติอย่างแผ่วเบา ความห่วงใยเกาะกินหัวใจแปลกประหลาด จับปลายเส้นผมตกปรกใบหน้าหวานออก
“ยาดมและก็ยาหอมครับพ่อเลี้ยง”
ภูธเนศเร่งเปิดแอร์เย็นสุด พลางปลดกระดุมเสื้อเม็ดหนึ่งที่อยู่ข้างบนสุดออกเล็กน้อย รับยาดมมาจ่อใกล้ปลายจมูกคนป่วย หากเธอไม่ฟื้นเขาจะรีบพาเธอขึ้นรถไปหาหมอที่โรงพยาบาล ทว่าเปลือกตาบางๆ ค่อยไล่กระพริบตาเพื่อปรับความแสงสว่างของห้อง
“ดาหวัน เธอเป็นยังไงบ้าง”
วินาทีแรกที่พ่อเลี้ยงหนุ่มเห็นหญิงสาวมัวแต่เก็บส้มเลยเที่ยง แต่ก็กัดฟันสู้ทนเพราะเหลืออีกครึ่งหนึ่งใกล้เต็ม เขาไม่น่าใจร้ายป
