“ใส่เสื้อผ้าให้มันเรียบร้อยซะ ก็ไม่อยากมองนักหรอก ถ้าไม่ใช่เพราะฤทธิ์ยานรกบ้านั่น ฉันก็ไม่คิดมาเหยียบที่นี่หรอก เหม็นขี้หน้าผู้หญิงเห็นแก่เงิน!”
ภูธเนศตื่นเช้ามาได้สติจากเมื่อคืนก็กลายเป็นพ่อเลี้ยงใจดำปากเสียเหมือนเดิม ผิดกับเมื่อคืนเรียกแทนตัวเองว่าพี่ภู เรียกเธอแทนดาหวันทุกคำ นี่สินะคนเขาบอกมีความสุขปะปนกับความทุกข์ทรมานในใจ ดาหวันกอดตัวเองขณะเอาผ้าห่มพันปกปิดเรือนร่างเอาไว้แน่น
ดาหวันเจ็บระบมปวดรวดร้าวหมดทั้งตัว อ่อนเพลียไม่กระดิกตัวไปไหน ได้แต่นั่งพิงอยู่บนเตียงปล่อยให้พ่อเลี้ยงภูธเนศพูดจาทำร้ายจิตใจอย่างไม่คิดตอบโต้ เมื่อคืนถูกเขาทำรักหนักหน่วงรุนแรงกว่าครั้งไหนจนเจ็บแสบน้องสาว กัดปากแน่นข่มไม่ให้ร้องออกมาสมเพชตัวเอง
“นั่งมองฉันตาแข็งทำไม โกรธเรื่องเมื่อคืนเหรอ ก็ช่วยไม่ได้ หน้าที่นางบำเรอระบายอารมณ์ช่วยเจ้านายตัวเองปลดปล่อย ค่าตัวเมื่อคืน ฉันให้มากกว่าหนึ่งแสนที่เธอยืมไป ถ้าอยาก
