“คุณแม่ดาหวันขา ลินินแอบเก็บเค้กชิ้นนี้เอาไว้ให้ด้วย ลองชิมดูก่อน เดี๋ยวลินินป้อน”
งานเลี้ยงวันเกิดดำเนินไปเรื่อยๆ อย่างราบรื่นด้วยรอยยิ้มความสุข ทว่าลินินสังเกตคุณแม่ดาหวันของเธอมีสีหน้าเศร้าหมองคงเพราะถูกกีดกันจากพ่อเลี้ยงภูธเนศ เธออาศัยช่วงจังหวะคุณพ่อภูไม่อยู่ เก็บเค้กของเธอที่ไม่ได้กินชิ้นหนึ่ง มาให้คุณแม่ดาหวันนั่งหลบมุมใต้ต้นไม้ใหญ่
เห็นหญิงสาวยกมือเช็ดน้ำตาไหลรินออกจากดวงตา ดาหวันอยากกลับทำงานที่เมืองใหญ่ ไม่อยากทนอยู่ไร่ชรันธร ทว่าสิ่งที่ลินินเข้าใจต่างกันคิดว่าแม่เลี้ยงน้อยใจคุณพ่อเธอละเลยความสำคัญ
“คุณหนูลินินมาที่นี่ทำไมคะ เดี๋ยวคุณพ่อภูเข้า พี่ดาหวันจะต้องถูกลงโทษนะคะ”
สถานะลดตำแหน่งจากแม่เลี้ยงกลายเป็นคนงานของไร่ส้มไปแล้ว ดาหวันไม่กล้าเอ่ยเรียกแทนตัวเองว่าแม่ดาหวัน เรียกพี่ดาหวันจะได้เป็นผลดีต่อเธอ
“คุณพ่อภูไม่อยู่ในงาน สบายใจได้เลยค้า”
ลินินพูดคุยกับแม่แท้ๆ สักสองสา
