บทที่ 3-3
1200 คำ
“ไว้เจอกันพรุ่งนี้ เฝ้าบ้านดีๆ ล่ะ”
“ภูไม่ใช่น้องหมานะมน”
“อย่างภูเรียกว่าพ่อหมาน่าจะเหมาะกว่า”
“มน”
ภูวิศแทบจะแยกเขี้ยวในขณะที่มนตระการหัวเราะคิกคักตอนที่ปลดเข็มขัดนิรภัยออกจากตัว หญิงสาวก้าวลงจากรถ โบกมือลาภูวิศก่อนจะดันประตูปิด และยืนรอส่งจนกระทั่งรถของภูวิศขับออกไปจนกระทั่งพ้นสายตา
“ไปไหนมา”
เท้าเล็กหยุดชะงักที่ตรงห้องโถงของบ้านไตรลักษณ์ ดวงตาคู่สวยฉายแววตื่นตระหนกเมื่อหันไปเห็นจักรทิพย์นั่งหน้าเคร่งเครียดอยู่ที่โซฟา
“มนไปดูร้านขนมมาค่ะ”
“ร้านขนมของเธอเปิดจนถึงดึกถึงดื่นอย่างนั้นหรือมนตระการ”
คราวนี้เขาไม่พูดเปล่า แขนแกร่งยกขึ้นกอดอกตอนที่เขาลุกจากโซฟาพาตัวเองมาหยุดเท้าตรงหน้ามนตระการ ดวงตาคู่คมมองหญิงสาวอย่างคาดคั้น เพราะระยะห่างระหว่างกันลดน้อยลงอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว เท้าเล็กจึงก้าวถอยไปทางด้านหลัง พอเห็นอีกฝ่ายตื่นตระหนก จักรทิพย์ก็ยิ่งไล่ต้อนจนกระทั่งแผ่นหลังของมนตระการกระแทกเข้ากับผนังกระจกที่ผูกผ้าม่านเอาไว้ด้านข้าง มือหนาทั้งสองข้างทาบลงกับผนังกระจกใสขังร่างของหญิงสาวเอาไว้ในกรงแขน
“ไม่ได้ยินที่ฉันถามหรือไง”
“ไม่ได้ปิดดึกแต่มนอยู่กินหมูกระทะกับเพื่อนค่ะ”
“แน่ใจเหรอว่าเป็นแค่เพื่อน”
จักรทิพย์เอ่ยเสียงกระด้าง ดวงตาคมแข็งกร้าววาวโรจน์ จ้องดวงหน้าเนียนของมนตระการอย่างเอาเรื่อง ใบหน้าคมคายลดต่ำจนกระทั่งปลายจมูกโด่งคมสันแทบจะแตะเข้ากับหน้าผากเกลี้ยงเกลา
“ถ้าคุณจักรจะคิดแบบนั้น มนคงทำอะไรไม่ได้ค่ะ มนขอตัว”
เปล่าประโยชน์ที่เธอจะอธิบายเมื่อจักรทิพย์ได้ตัดสินเธอไปเรียบร้อยแล้ว มือเรียวยกขึ้นผลักกรงแขนแข็งแรงที่กักเธอเอาไว้ ทว่าการกระทำของหญิงสาวเปล่าประโยชน์เพราะท่อนแขนแข็งแรงนั้นไม่แม้แต่จะขยับเขยื้อน
“ฉันยังคุยกับเธอไม่จบ เธอจะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้นมนตระการ”
มนตระการช้อนสายตาขึ้นมองคนตรงหน้าอย่างอ่อนใจ มือเรียวที่เคยแตะแขนแกร่งทิ้งลงที่ข้างลำตัว ดวงตาดำขลับสบกับดวงตาคมปลาบอย่างไม่หลบเลี่ยง
“ถ้าอย่างนั้นคุณจักรรีบว่าธุระของคุณจักรมาเถอะค่ะ”
“ต่อไปนี้จะไปไหนมาไหนเธอต้องรายงานฉัน”
“มนไม่ใช่ลูกน้องของคุณจักรนะคะ มนไม่จำเป็นต้องทำแบบนั้น”
“แต่เธอเป็นเมียฉัน”
คำพูดของจักรทิพย์ทำให้มนตระการหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ ในขณะเดียวกันท่าทางแสนยียวนของเขาก็ชวนให้หญิงสาวกรุ่นโกรธอยู่ไม่น้อย
“ถ้าธุระของคุณจักรมีแค่นี้มนขอตัวนะคะ”
มือเรียวยกขึ้นผลักอกแกร่ง มนตระการพยายามพาตัวเองออกจากกรงแขนที่ขังร่างของเธอเอาไว้ แต่ชั่วเสี้ยวนาทีต่อมาร่างของหญิงสาวก็ตกอยู่ในอ้อมแขนของเขาอย่างแนบแน่น จากที่เคยทาบมือกับผนังกระจกขังร่างของหญิงสาวเอาไว้ก็เปลี่ยนมากอดร่างเล็กเอาไว้แทบจะจมอก มนตระการดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมกอดแข็งแกร่ง
“ปล่อยมนนะคะ”
“เธออยากให้ฉันปล่อยเธอตรงไหนล่ะมนตระการ” เขากระตุกยิ้มร้ายอย่างไม่น่าไว้ใจและมันก็ทำให้มนตระการมีสีหน้าตื่นตระหนก “ปล่อยในตัวเธอหรือปล่อยข้างนอกตัวเธอ”
“คนหยาบคาย”
มนตระการไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะเป็นคนกักขฬะมากถึงขนาดนี้ มือเรียวผลักไสในขณะที่เท้าเล็กกระทืบเข้าที่เท้าของอีกฝ่ายเข้าอย่างเต็มรัก เพราะไม่คิดว่ามนตระการจะอาจหาญทำแบบนั้นจักรทิพย์จึงไม่ทันระวัง เขาปล่อยกอดอย่างไม่ตั้งใจ และมนตระการก็ฉวยเอาจังหวะนั้นวิ่งหนีขึ้นบันได แต่จักรทิพย์ก็ก้าวตามมาอย่างรวดเร็ว เขาคว้าร่างของหญิงสาวเอาไว้ได้ทันและดันร่างของหญิงสาวเข้ากับผนังตรงบันได ข้อมือเรียวถูกมือหนาจับตรึงจนมนตระการดิ้นไม่หลุด
“ปล่อยมนนะคะอื้อ…”
ร้องท้วงไม่ทันได้จบประโยคดีริมฝีปากร้อนระอุก็ฝังแน่นลงมา จักรทิพย์มอบจุมพิตดุดันราวกับต้องการลงทัณฑ์ที่หญิงสาวดื้อดึง
“ปล่อยมน”
มนตระการร้องท้วงอู้อี้ในลำคอ และเสียงท้วงของเธอก็ถูกจักรทิพย์กลืนหายลงไปในลำคอหนา เรียวลิ้นอุ่นชื้นรุกรานโพรงปากนุ่มอย่างอุกอาจ เขาไม่คิดจะผ่อนปรนแม้หญิงสาวดิ้นขลุกขลักอย่างไม่ยอมจำนน กระทั่งลมหายใจของเธอขาดห้วง เขาจึงยอมถอนริมฝีปากออกมา
“ฉันบอกแล้วไงว่าระหว่างที่เรายังจดทะเบียนสมรสกัน ฉันจะไม่ยอมปล่อยให้เธอได้ถือกระดาษใบนั้นเอาไว้เฉยๆ แน่ ถึงแม้ว่าฉันจะสะอิดสะเอียนสักแค่ไหนที่จะแตะต้องเธอก็เถอะ”
คำพูดจาถากถางทำให้มนตระการเสียดแน่นในอกด้วยความอดสู เรียวปากอิ่มเม้มแน่นอย่างพยายามกลั้นเสียงสะอื้นไม่ให้เล็ดลอดออกมาให้เธอต้องอับอาย
“แบบนั้นมนว่าคุณจักรอย่าฝืนใจตัวเองเลยดีกว่าค่ะ” มนตระการฝืนกลืนก้อนแข็งที่ตีต้นขึ้นมาจุกอยู่ที่ลำคอลงไปในอก “เพราะมนเองก็รู้สึกสะอิดสะเอียดเหมือนกัน”
“ฉันอยากรู้จริงๆ ว่าถ้าอยู่บนเตียงเธอจะยังปากดีแบบนี้อยู่อีกหรือเปล่า”
ดวงตากลมเบิกกว้าง มนตระการคิดว่าเมื่อเธอพูดออกไปแบบนั้นจักรทิพย์จะผลักไสเธอให้พ้นทาง แต่ผลลัพธ์ที่ออกมากลับตรงกันข้าม
“ปล่อยมนนะคะ”
มนตระการร้องโวยวาย หญิงสาวถูกจักรทิพย์ยกตัวขึ้นจนเท้าเล็กลอยขึ้นจากพื้น กำปั้นเล็กทุบลงบนไหล่กว้างเป็นพัลวัน แต่ก็ไม่ได้ช่วยให้เธอได้รับอิสระ จักรทิพย์อุ้มหญิงสาวขึ้นชั้นสอง และปล่อยร่างเล็กลงบนฟูกนุ่มบนเตียงใหญ่ในห้องนอน
“อย่ารังแกมนนะคะ”
มนตระการดิ้นขลุกขลักเมื่อข้อมือเล็กถูกคนเหนือร่างตรึงแนบกับฟูกนุ่ม จักรทิพย์กระตุกยิ้มมุมปากเมื่อได้ยินคำกล่าวหาที่ดูจะเกินจริงไปสักหน่อย
“ฉันรังแกเธอที่ไหนกันมนตระการ ฉันแค่มอบความสุขให้เธอต่างหาก เธอไม่รู้ตัวเลยหรือไงว่าตอนอยู่ใต้ร่างฉันสีหน้าเธอมีความสุขมากขนาดไหน”
“คุณจักร!”
มนตระการจะไม่ยอมให้อีกฝ่ายพ่นคำพูดแสนหยาบคายใส่กันอีกแล้ว หญิงสาวรวบรวมเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีดิ้นรนให้ตัวเองหลุดพ้นจากพันธนาการแข็งแกร่ง แต่ยิ่งทำแบบนั้นเขายิ่งพันธนาการเธอแน่นขึ้น ราวกับจงใจกลั่นแกล้งกัน
“ปล่อยนะคะ มนจะกลับบ้าน มนจะไม่อยู่ที่นี่กับคุณจักรอีกแล้ว”
- ผู้เขียน
