"เดี๋ยวนี้ไม่เห็นไปเล่นกับพาฝันเลย" นาวเอ่ยถามขณะเดินลงจากตึกเรียน หลังจากวันนั้นที่ทักปัณณ์เป็นปุณณ์ อีฟก็ไม่ไปที่บ้านอีกเลย
"หน้าแตกมาตั้งกี่รอบ ทักผิดทักถูก จะไปให้หน้าแตกอีกทำไมเล่า แต่บอกเลยว่าคิดถึงพาฝันสุดๆ" อีฟทำหน้าจ๋อยเมื่อนึกถึงพาฝัน เด็กหญิงตัวน้อยแสนน่ารัก
"คิดถึงก็ไปหา ตอนนี้น่ารักขึ้นทุกวัน กินนมเก่ง แก้มยุ้ย ยิ้มก็เก่ง นอนก็เริ่มเป็นเวลา ฉลาดเกินวัย และที่สำคัญชันคอได้แล้วด้วย นาวเรียกก็ชันคอขึ้นมามองตามเสียง หลงรักลูกรอบที่ล้าน" นาวพูดถึงลูกสาวด้วยความสุขใจ ปลาบปลื้ม และตื้นเต้นไปกับทุกพัฒนาการในแต่ละวันของลูกสาวตัวน้อย
"งือออออ ยิ่งฟังยิ่งคิดถึง งั้นวันนี้ยอม"
"ยอมอะไร?"
"ยอมหน้าแตกไง คิดถึงพาฝันก็ต้องยอมหน้าแตก ทำหน้าเซ่อๆ เข้าไว้" ถ้าอยากไปหาพาฝันเธอก็ต้องตีหน้าเซ่อเข้าไว้ ถ้าเผลอไปปล่อยไก่ตัวเบอเร่อเข้าอีก
"อีฟต้องค่อยๆ สังเกตสิ ไม่ใช่เห็นหน้าปุ๊บทักปั๊บ ดูท่าทา
