"ทำไมปุณณ์ถึงพูดกับนาวแบบนั้น"
"อีฟ" ขณะที่กำลังโมโหหัวฟัดหัวเหวี่ยง พลางเตะลมบนพื้นเพื่อระบายอารมณ์ เมื่อนาวหนีขึ้นรถแท็กซี่ไป น้ำเสียงต่อว่าด้วยความไม่พอใจก็ดังขึ้น ปุณณ์หันไปมองเจ้าของน้ำเสียงนั้น ทันทีที่ได้เห็นใบหน้าของอีฟอารมณ์หึงหวง ความเกรี้ยวกราดก็มลายหายไปแทบจะหมดสิ้น มีแต่ความรู้สึกผิดเข้ามาแทนที่กับคำพูดสิ้นคิดที่ได้พูดออกไปแล้ว นึกแล้วอยากจะตบปากตัวเองสักร้อยที
"ใช่ อีฟเอง ทำไม? ปุณณ์คิดว่านาวมากับพี่ตุลย์ตามลำพังเหรอ คนเราเวลาหึงมันทำให้หน้ามืดตาบอดแบบนี้นี่เอง อีฟอยู่กับนาวตลอด เพียงแค่นั่งคนละโต๊ะ แต่ก็ได้ยินทุกคำที่ทั้งสองคนคุยกัน พี่ตุลย์มาบอกลานาวเพื่อไปเรียนต่อ แล้วนาวเองก็แค่อยากขอบคุณพี่ตุลย์เรื่องวันนั้น นาวเลยมาคุยกับพี่ตุลย์ที่นี่ อีฟพูดแล้วนะ ปุณณ์ก็คิดเอาเองว่าสิ่งที่ปุณณ์พูดออกมามันทำร้ายจิตใจนาวมากแค่ไหน" อีฟรู้สึกโกรธปุณณ์มากที่พูดกับเพื่อนของเธอแบบนั้น ปกต
